W oryginale czuć było duszny, kameralny klimat, mieliśmy genialne aktorstwo nieszczególnie rozpoznawalnych aktorów na czele z tym, który wcielał się w głównego bohatera. Tutaj dodano wątek pożarów, przez ekrany w pomieszczeniu mamy wrażenie, że jest on większy i nie ma już tej klaustrofobii. Nie podobny z twarzy zupełnie do nikogo Gyllenhall nie jest przytłoczonym człowiekiem, jak jego duński odpowiednik, lecz jakimś furiatem i to, że go dobrze zagrał, nie ma znaczenia. Zbliżenia na jego twarz wypadają słabo. Ponadto film jest przegadany i ma mnóstwo wulgaryzmów, które co prawda w wersji duńskiej też były, ale nie było ich tak wiele. Końcówkę mamy mocno zmienioną: okazuje się, że niemowlak przeżył, są dwie rozmowy, jedna nie dokończona i jeszcze to ujęcie miasta z góry, a w tle głos dziennikarki (dodatkowo wprowadzonej wcześniej jako głos w telefonie), która mówi, że główny bohater przyznał się do zarzucanej mu winy - typowo hollywoodzko. W oryginale mieliśmy bohatera stojącego sztywno w drzwiach, jego przyszłość pozostała nieznana. 7/10 mogę dać, wielu, którzy nie oglądali oryginału może się spodobać, ale ci, którzy obejrzeli wcześniej film duński, nie mają tu czego szukać.