Znakomity, poruszający i zarazem przezabawny film, dający do myślenia między innymi
[jak wiele+jak wielu] dyrektorom koncernów farmaceutycznych trzeba by połamać, żeby
przestali przedkładać interesy jednostki nad życie milionów. Nie uważam jednak, że to
przede wszystkim zasługa mainchara; bynajmniej, jeśli ktoś w tym filmie wymiatał, to
JaredL (który oprócz pobicia rekordu gejtera dostarczył mi nadspodziewanego humoru,
ze względu na to, że mam w klasie kumpla o tym samym imieniu, który darzy homosie
skrajnym antagonizmem :D

Makonafi zagrał świetnie, ale nie zaimponował mi z prostej przyczyny, że nie pokazał
prawie niczego, czego bym sam nie umiał (prawie, bo kwestię używek szacuję, zaś
co do strzelania w drzwi i ujeżdżania byków nie jestem pewien). Zapewne głównie
ze względu na porównanie do Leo, który jako Wilk z WS pokazał klasę nieosiągalną,
rola MM wydała mi się niepokojąco podobna do tej, którą przed laty Javier Bardem
zażenował mnie w Kraju dla młodych.

Ale na szczęście nie na tyle niepokojąco, żeby zaszkodzić filmowi. Jest to bez dwóch
i większej ilości zdań kawał świetnej roboty, którą gorąco polecam, szczególnie
osobom przekonanym, że rok 2013 był okresem audiowizualnej bessy.