Głęboka kontemplacja zakamarków umysłu: psychodelicznego haju, cielesności, cyklu życia i śmierci; to wszystko zamknięte w świecącą neonami (z których każdy niemal "egoistycznie" wabi do siebie i tylko do siebie - choć wszystkie razem zlewają się w krzykliwą nijakość), betonowo-metalową puszkę miasta, czyli cały świat oraz więzienie ludzkich bytów w jednym. Te bowiem trwają w cyklu napędzanym siłą instynktów. Trwają niemal bezradnie, w dużej mierze nieświadomie, rodząc się i żywiąc niewinny zachwyt i nadzieje, dojrzewając i przeżywając tragedie, śniąc, snując życiowe "rozkminy", ćpając, płodząc i wreszcie na końcu umierając. Umierając, zostawiwszy to wszystko, za co się nie wiedzieć nawet czemu zabrały

Film to sportretowanie faktu, że życie zostało u swego początku wprawione w ruch i tak sobie jest przez te wszystkie eony, wciąż tocząc się kołem narodzin i śmierci, aż wreszcie wyłonił się z niego człowiek i zaczął dumać nad tą zagadką, której być może w ogóle nawet nie ma.

Obejrzenie go na pewno lekko zmęczy. Ale tym mniej, im więcej ma się w sobie "rozkmin" i im bardziej szanuje się Gaspara ¯\_(ツ)_/¯