a co się nie zgadzało?

Też nie byłem zachwycony tym w jaki sposób został pokazany trip na DMT. Słabych grafików zatrudnił. Podobno reżyser przed nakręceniem był w Peru i pił ayahuaskę, więc jakieś tam pojęcie o DMT powinien mieć, chociaż palony freebase działa inaczej niż indiański wywar.

Film średni, kłuje w oczy kolorami, ale tak naprawdę nic z tego nie wynika. Już lepiej obejrzeć "DMT - Molekułę duszy"
http://www.youtube.com/watch?v=vcXj_bDlOgs

Czepiacie się. Bez wątpienia w przypadku tego obrazu mamy do czynienia z kreacją artystyczną, a nie twórczym naśladowaniem działania owej substancji. Poza tym film ten plasuje się stanowczo poza pojęciem średniości, o którym wspomniano; jest wybitny i naprawdę niewiele obrazów w historii kina potrafi dorównać jego oryginalności. Trzeba być oślepionym logiką żeby nie docenić (i nie zrozumieć) zabawy 'gryzącymi kolorami', które są oczywiście celowym zabiegiem. Enter th void ma w sobie metafizyczne lizodupstwo, a po seansie jest się po prostu zach- wy - co - nym.

Ja mimo wszystko zachwycony nie byłem. Film moim zdaniem średni, choć rzeczywiście niepospolity. Gdybym bawił się w przyznawanie cyferek, na pewno nie dałbym więcej niż 6. O ile od strony technicznej robi wrażenie, scenariusz mocno mnie rozczarował. Prawdopodobnie na moją ocenę również wpływa fakt, że spodziewałem się właśnie dzieła wybitnego i do pewnego momentu rzeczywiście wydawało mi się, że film Noe będzie właśnie taką pozycją, jednakże po początkowym zachwycie dopadło mnie znużenie. Oglądałem wersję reżyserską i była zwyczajnie za długa. W pewnym momencie nic już z tych flashbacków nie wynikało oprócz epatowania seksem i kazirodczych insynuacji; rzadko mi się to zdarza, ale niecierpliwie wyczekiwałem końca.

Nie można odmówić filmowi Gaspara oryginalności, rzeczywiście to pierwszy "psychodeliczny melodramat" (jego słowa) i trudno znaleźć podobne. Niestety wrzucił on do worka kilka bliskich mi pojęć: filozofia buddyzmu tybetańskiego, dimetylotyptamina, koncept czasu, wędrówka dusz itp. i potraktował je bardzo płytko, rzekłbym nawet infantylnie. Odniosłem wrażenie, że reżyserowi bardziej zależy na tym, aby szokować i większą wagę przywiązuje do formy niż treści. Tej drugiej mi zabrakło.

DMT może tak działać, oj może :)