Chociaż dla mnie bardziej przypadł poprzedni. Nie było takiej dłużyzny, bo film mógłby być krótszy o jakieś 30min. To się czuje siedząc w fotelu będąc bombardowanym wydłużonymi przejściami pomiędzy scenami. Choć czułem się torturowany psychicznie tymi obrazami (np. obraz kilku tygodniowego płodu, który kamera dosłownie "zjada"). Po tym filmie u normalnego człowieka pojawia się jeszcze większy wstręt do narkotyków. Podoba mi się jak reżyser lawiruje pomiędzy wątkami, na różnych poziomach ale wokół głównego wątku, a może raczej głównych wątków (bo najpierw film wydawał mi się manifestem przeciwko narkomanii, później dramatem rodzinnym i jeszcze coś by się znalazło). Ale film jest genialny, bardzo psychodeliczny, powiedziałbym hipnotyczny. Muzyka fantastycznie wkomponowana i jakoby usidlająca widza w fotelu, do tego obrazy krążą jak w kalejdoskopie. Kompletna schiza!