Film przenosi widza w niesamowity świat, osadzony gdzieś pomiędzy jawą a (koszmarnym) snem. Narkotyczny odlot, wędrówka po zaświatach i odmiennych stanach świadomości. Sposób nakręcenia filmu absolutnie wybitny. Nie ma sensu rozwijać tej myśli, najlepiej samemu zobaczyć. Przesłanie klarowne, na pewno nie odkrywcze, ale interesujące. To obraz, który przede wszystkim się odczuwa. Poprzez zmysły i wyobraźnię. Nie jest to wielkie, intelektualne przeżycie, i tego mi w nim zabrakło.

Główne postacie to osoby po traumatycznych przejściach. Nie są ani mądre, ani głupie, a wypowiadane przez nie kwestie, dość prozaiczne. Przypuszczam, że takie właśnie było zamierzenie reżysera, chociaż nie jestem pewien, czy słuszne. Film miał niesamowity potencjał, który w znacznej mierze został wykorzystany. Ten niedosyt, spowodowany niedomiarem intelektualnych przeżyć, jest jednak odczuwalny. Gdyby nie to, z pewnością zaliczyłbym "Wkraczając w pustkę", do moich ulubionych filmów.

PS. Jest nieco prawdy w tym, co pisali inni użytkownicy - przerost formy nad treścią jest zauważalny, chociaż ciężko stwierdzić czy można to uznać jako wadę. Co do głębszych przeżyć, spowodowanych oglądaniem filmu pod wpływem substancji psychoaktywnych... Bardzo możliwe, że tak właśnie jest. ;-)