Wyobraźmy sobie że to amerykański film. Scena przy ognisku. Młodzież popija sobie piwko, opowiada pikantne dowcipy... Wtedy jedna z dziewczyn wstaje i gdzieś odchodzi. Główny bohater, nowy w mieścinie, widzi to kątem oka. Podąża za nią. Zastaje dziewczynę wpatrzoną w niebo, zastanawiającą się nad czymś ważnym. Podchodzi bliżej i tych dwoje w końcu może poważnie porozmawiać...

"Wróble" nie są jednak amerykańskim filmem. To dekonstrukcja mitu o wrażliwym chłopaku który wyrasta na bohatera. Przecież tak zawsze kończy się droga "wyjątkowych dzieciaków" w kinie. Nagle ktoś odkrywa ich talent, zdobywają najlepszą dziewczynę, kumpli i godzą się z rodziną. To skandynawski film. Zimny i prawdziwy. Tutaj gdy podążysz za dziewczyną odchodzącą z przed ogniska zastaniesz ją sikającą w krzakach, a następnie oberwiesz od jej chłopaka. Tutaj nie ma znaczenia że masz talent, bo kogo on obchodzi. Możesz być wrażliwy, ale to nie czyni cię odpornym na ciosy oraz niegodziwość. Jeśli więc nie potrafisz powiedzieć "nie" jesteś skazany na porażkę. Pozostanie Ci tylko położenie się obok osoby którą nigdy nie chciałeś być i przyznanie "przegrałem, tak samo jak ty".

Film obdziera nas powoli z nadziei, pokazując że bycie wyjątkową jednostką nie oznacza wyjątkowego życia. Kino młodzieżowe zazwyczaj przeczyło takiej tezie. "Wróble" są inne, to zderzenie z rzeczywistością.