Jak na specyfikę polskiego kina, które wikła się z lepszym bądź gorszym skutkiem w taką, czy inną walkę ideową, ten film jest nietypowy. To film, który ma odwagę zmierzyć się z prozaicznością.
Zarzuca się temu filmowi, że jest bezideowy, że bohaterowie to puste, rozkapryszone dzieciaki. Nic bardziej błędnego. Bohaterowie filmu są oczywiście przedstawicielami wybranej grupy społecznej, ale ich rozterki nie są zarezerwowane dla zamożnych Warszawiaków. Młodzi ludzie (studenci, ale nawet ci starsi) w zdecydowanej większości wielkomiejskich i prowincjonalnych lokacji wcale nie są ugrzecznionymi, ukształtowanymi pracownikami, ojcami i matkami in spe… Wciąż jeszcze szukają siebie i nie wiedzą, czego chcą. Zmieniają kierunki studiów, emigrują i wracają, palą i nie palą, kupują, a potem nie kupują, bio i nie bio… Cały czas uczą się czytać swoje przeznaczenie z każdego spotkania z drugim człowiekiem. Każdego dnia zmagają się z pełnymi sprzeczności emocjami. Trochę jak dwubiegunowi, euforia przeplata się z zagubieniem. I walczą o swoje prawo do marzeń. Najważniejsze jest by w dymie papierosowym nie zaprzestać szukania prawdy o sobie, by wyrywać z rzeczywistości swój własny jej kawałek. I o tym wyrywaniu, o tym prawie do marzeń jest ten film.

Nie jest to film edukacyjny, czy – czego się zwykło od tego typu obrazów oczekiwać – egzystencjalny. Reżyser nie wkłada bohaterom w usta niczego, czego sami by nie powiedzieli. Dlatego czasem, to co mówią urzeka, czasem śmieszy, czasem drażni. I ten autentyzm zasługuje na wysoką ocenę.

Zdjęcia, muzyka na poziomie najwyższym – trzeba koniecznie obejrzeć na dużym ekranie!