Na plus zdjęcia (przepiękne krajobrazy), muzyka i kilka całkiem zabawnych scen. Ale
historia szarpana, z pourywanymi wątkami, momentami niezrozumiała. Dłużyzny (hitem
scena z koncertu i chyba dwuminutowe odejście kamery od pani w fotelu do szerokiego
kadru obejmującego wykonawców i publiczność). Ameryka pokazana w filmie, zarówno
przestrzenie - krajobrazy, jak i pomieszczenia - wnętrza, to czystość, symetria, porządek,
niemal szpitalna sterylność (na wykładzinie w poczekalni nie było ani jednego śmiecia!).
Ciekawy zabieg, tylko czemu miał służyć? Gdzie powiązanie z fabułą lub postaciami?
Chodziło o kontrast z postacią Cheyenne'a?...

Krótko mówiąc: jak dla mnie sporo fajnych pomysłów, które nie sklejają się w logiczną,
spójną całość.