Do Jona (Mikkelsen), po siedmiu latach rozłąki, przyjeżdżają żona z synem. Dziki zachód wita ich słodkim pocałunkiem kostuchy, a świeżo upieczony wdowiec nie jest zadowolony z takiego obrotu spraw. Jon, weteran wojny duńsko-niemieckiej, nie zasypuje gruszek w popiele i wraz z bratem wplątują się w spór między pobliskim miasteczkiem, a lokalnym czarnym charakterem nie bawiącym się w półśrodki.

Brzmi jak klasyczne kino zemsty? I tak jest. Początek filmu trzyma w napięciu. Późniejsze wprowadzanie postaci również podtrzymuje zainteresowanie widza i wszystko ładnie się kręci. Czekamy na rozwój wypadków, choć domyślamy się dokąd dotrą nasi bohaterowie. Wszytko okraszone przyzwoitą charakteryzacją i scenografią, Mikkelsen nie schodzi poniżej pewnego, akceptowalnego poziomu od lat, więc niby gra gitara.

Niby, ponieważ przewidywalność filmu jest jego wadą. Dodatkowo bohaterowie poboczni, mimo że grani przez rozpoznawalnych aktorów, nie wnoszą zbyt wiele do fabuły. Mniej więcej od połowy filmu czeka się na jego koniec, bo wszystko już zostało powiedziane. Ostateczna konfrontacja również nie zaskakuje, a szkoda. "Wybawiciel" miał spory potencjał, nie wykorzystał go.


Czy warto? Mimo zaprzepaszczonej, moim zdaniem, szansy, tak. Nie jest filmem złym. Ogląda się go dobrze, a uczucie znudzenia wtórnością, pojawia się pod koniec produkcji. To trochę tak jak z filmami ze Schwarzeneggerem - wiemy co się stanie, ale i tak oglądamy. Bo dobrze to wygląda, bo można się wyluzować.