Złodzieje rowerów Forum

Moim zdaniem Antonio sam prowokuje swoj nieszczesny los. Wlasciwie, juz po pierwszej przejazdzce, zostawia rower praktycznie bez opieki, przed domem w nieznanej mu dzielnicy. Jednoczesnie doskonale zdaje sobie sprawe, ze w przypadku utraty bicykla straci prace.Podobnie w momencie kradziezy, stawia rower tak, ze...

Pewnie fakt ten dla innych widzów będzie świadectwem świetności fabuły ale ja tego nie łykam. Coś okropnego! Nie mam zwyczaju postrzegać kinematografii i w ogóle sztuki przez pryzmat jej ewolucji, przełomów itd. Dzisiaj ten film jest denny i nie ma według mnie racji bytu. Tragedia.

Barwna i trzymająca w napięciu historia "marszu" Ojca z Synem ku wymarzonemu lepszemu życiu, ku nadziei szczęśliwszej codzienności wiążącej się ze skradzionym rowerem, odpowiedziana w sposób niezwykle prosty, wzruszający, a zarazem poruszający i szczególny, Ukazująca realną miłość, pokrewieństwo duchowe, wewnętrzną...

Przepiękna opowieść o życiu zwykłych ludzi w powojennych Włoszech. Prostymi środkami
pokazana bieda i walka o przetrwanie następnego dnia. Czasy, w których rodzina była
najważniejsza i dla niej zrobiłoby się wszystko. Lamberto Maggiorani w roli ojca, który pragnie
zapewnić byt swojej rodzinie i przejść uczciwie...

W wielu włoskich filmach, które widziałam, mali lub dość młodzi chłopcy, mają naprawdę niesamowite role. Tak jest i w tym przypadku. Seans upłynął bardzo przyjemnie, tym bardziej, że na sali były łącznie 4 osoby. Nie ma lepszych warunków do oglądania takiego filmu. Całość naprawdę świetnie zrobiona.

ale czy on skrywa coś jeszcze, jakąś mistrzowską reżyserię której nie widziałem, jakieś zaskakujące zwroty akcji? Czy ja wszystko zrozumiałem? Czemu to się nazywa dziełem sztuki? To po prostu jeden z wielu bardzo dobrych filmów.

Ja tutaj nie widzę nic poza prostą historią. Dobrze pokazuje jak łatwo role w życiu mogą się odwrócić i jak otoczenie i sytuacja w której jesteśmy wpływa na nas samych, ale nie jest to w sumie szczególnie odkrywcze. Film widziałem w kinie i jak słuchałem zachwytów niektórych osób, to pomyślałem, że oglądaliśmy różne...

Kolejny film tego reżysera po Umberto D. jaki obejrzałem jest nieskończony, kończy się nigdzie tak jakoś po środku, a co dalej? Wszystkie włoskie filmy tamtych czasów, czy może tylko tego reżysera kończą się w połówce, są bez typowego zakończenia?

Przeszywające studium bezsilności, bezradności i niesprawiedliwości, która w brutalny sposób atakuje najbiedniejszych.

Są trzy rzeczy, które nasuwają mi się na myśl, po obejrzeniu "złodziejów rowerów".

Po pierwsze, to bardzo dobry film i oglądałam go z uroczym kinematograficznym niepokojem, który na takich seansach powinno się odczuwać, pomimo tego, że nie trawię zazwyczaj włoskich filmów.
Po drugie, wydało mi się to, zwłaszcza w...

I widać że nie trzeba zdawać szkół aktorskich i mieć jakiś komercyjnych wielkich gwiazd
żeby stworzyć film. Wystarczy dobry pomysł i ludzie którzy grają sercem . Film niesamowity !!

Jest to drugi film z nurtu neorealizmu włoskiego, który obejrzałem. Pierwszym był "La Strada". Dużo filmów jeszcze do obejrzenia. Na pewno z klasyki warto poświęcić swój czas na oglądanie filmów na zapoznanie z tym ruchem artystycznym. Obrazy te charakteryzują się szczególną wymową.
Złodzieje rowerów to historia,...

To w pewnym rodzaju Remake tego filmu?

Arcydzieło. 89 minut doskonałego kina.

De Sica właściwie banalną historią jaką jest kradzież roweru, stworzył mistrzowski obraz o dążeniu do godnego życia, szczęścia, które właściwie należy się każdemu z nas. Jak banalną kradzieżą można odebrać komuś godność, nadzieję i zmusić do upokorzenia. Wspaniały, wzruszający film. Nie można go nie obejrzeć:-)

Gdy poszli do restauracji na chwile zapomnieli o kradziezy roweru i ojciec powiedzial do syna:
"Teraz jemy i jestesmy szczesliwi - lekarstwo na wszystko . . .
oprocz smierci"
Wspanialy film POLECAM dzis rower nic wielkiego jednak w tamtych czasach dla bohatera filmu to . . .

Polecam takze:
-Dzieci niebios...

klasyka kina piekne prawdziwe smutne.......

Nie ogląda się go łatwo ale też łatwo go nie zapomnisz... warte polecenia.

Pierwszy raz go oglądałem w szkole podstawowej, kiedy to tvp puszczała jeszcze dobre filmy. Pamiętam, że jako dzieciaka poruszył mnie i niektóre sceny zostały w moim umyśle do dnia dzisiejszego. Bardzo dobry.

Dla mnie to film o tym, że z pewnymi rzeczami trzeba się po prostu pogodzić, bo nie da sie ich przezwycięzyć, jeszcze nie teraz. I trzeba po prostu iść dalej.