Jako że z filmem z 1992 roku niewiele ma wspólnego, ocenię go jako oddzielny film.
Głównym bohaterem jest Terry, policjant z bolącymi plecami, który -aby złagodzić ból - popada w coraz gorsze uzależnienie od prochów. Prowadzi śledztwo, mało sypia, z czasem jego czyny stają się coraz mniej przemyślane, ściąga na siebie kłopoty, z których ciężko będzie mu wybrnąć.
Film jest nierówny. Ten porucznik za bardzo zły nie jest - tylko nieszczęśliwy, niewyspany i na haju, skąd takie zachowania, jak duszenie staruszki. Poza tym dba o ojca, jego psa i dziewczynę - prostytutkę. Obserwujemy coraz większy upadek bohatera, zmianę stron barykady, by na końcu otrzymać wzruszające ozdrowienie całej rodziny z nałogów - zdziwiłem się, że to dalej Herzog, a nie Bay albo Emmerich.
Jeśli chodzi o grę Cage'a, nie wypalił w tej roli - kręci się gdzieś, wciąga prochy, chodzi przygarbiony, ale jest nieprzekonujący.
Kto oglądał prawdziwego 'Złego porucznika' - ten pamięta atmosferę rozkładu człowieczeństwa, grzebania się w coraz gorsze dno... No i tamten bohater był kawałem sku*wysyna.