Film miał swoją premierę w Polsce, ale jak mawiają, było to dawno i nieprawda. Widziałem go DKF-ie gdzieś w drugiej połowie lat 70-tych, w bardzo wąskim rozpowszechnianiu. Ale miał premierę. Magiczne kino. To jeden z tych wielkich filmów, w których niby nic się nie dzieje, a paradoksalnie dzieje się wyjątkowo dużo, tylko trzeba być wyczulonym na taki klimat i nastrój. Zderzenie dwóch postaw bohaterów, którzy próbują ułożyć sobie życie. Niby innych a takich samych. Zagubionych, samotnych, szukających miłości i stabilizacji. Czarno-biały film, długi bo trzygodzinny, ale pozostaje na wiele lat w pamięci. Warto do niego wracać. Na marginesie, myślę, że gdyby Wenders nakręcił go współcześnie, a mógłby, bo temat jest aktualny, może nawet bardziej niż 35 lat wstecz, to nie trafiłby do Polski lub przeszedłby przez ekrany prawie niezauważony. Daję 10/10 bez zastanowienia.