Obejrzałem, bo lubię prosty horror, bez kombinowania. Dwie młode siostry przyjeżdżają do starego domu u ciotki i nagle dowiadują się, że lustra są zakryte albo schowane, brzmi obiecująco, prawda? No cóż... fabuła to klasyczny szablon: dziewczyna patrzy w lustro, wypuszcza demona i potem jest trochę biegania, trochę straszenia.

Na plus początek miał niezły klimat: cisza, powolne budowanie napięcia, kiwające się zasłony i pojawiające się cienie robiły robotę. Ale im dalej, tym szybciej akcja traci sens. Demonów jest jeszcze mniej niż pomysłów , właściwie wszystko sprowadza się do paru banalnych skoków zza rogu i pisków w tle. To tak, jakby twórcy powiedzieli: „Bo horror, więc krzycz!” ale bez konkretnego powodu.

Postacie są bardzo w tle. Siostry niby coś tam mówią do siebie, ale nie zdążyłem wyczuć, o co im naprawdę chodzi. Brakuje jakiegoś mocnego zaburzenia ich relacji albo naprawdę wartych zapamiętania odczuć. Demon? No właśnie, niby ma się coś za lustrem dziać, ale sam potworek jest po prostu nijaki.
Nie powiem, że od początku miałem dość , pierwsze 20 minut dają nadzieję. Ale potem to przestaje mieć ręce i nogi, a zakończenie jest tak słabe, że po napisach czułem ulgę, że już po wszystkim.

„Za lustrem” to dla mnie taki horror-na-siłę – dodatnie 4 punkty za pomysł z demonem w lustrze i parę dobrze zrobionych scen, ale ostatecznie – szkoda czasu. Obejrzeć można w ramach nudnego wieczoru, szczególnie gdy nic innego nie ma w ofercie VOD, ale zdecydowanie nie zostanie w pamięci.