Jeśli ktoś jeszcze nie widział kina klasy "C" udającego klasę "B", to właśnie nadarzyła się wyjątkowa okazja - "Zagłada". Tytuł wręcz profetyczny, bo poddaje nam wizję totalnej zagłady końcowego produktu poczynając od scenarzysty, poprzez reżysera, aktorów (co tam robi Michael Peña?), efekty specjalne i t.d., i t.p.
Mamy też ewidentny przykład, co i jak zrobić, aby bardzo dobry, nieograny i nośny temat (w milczeniu kłania się pan Dick, niestety, nie wiadomo, w jakim trybie) całkowicie zaprzepaścić. Omawianie przyczyn totalnej klapy tego przedsięwzięcia jest zajęciem żmudnym i całkowicie jałowym, dlatego zachęcam ciekawskich do zmierzenia się ze swoją odpornością na lejącą się z ekranu rzadką kaszanę.
Jednocześnie lojalnie ostrzegam (bez spoilerowania, ma się rozumieć), że obejrzycie najbardziej rzewną i prorodzinną papkę z pośród wszystkich produkcji ostatniego... dajmy na to półwiecza. Nie ubawicie się, chyba że inaczej.