Można by sądzić, że rodzina, a w szczególności dzieci są dla Celeste czymś co daje jej ogromne szczęście, poczucie spełnienia, stające się niejako jej sensem istnienia. Dlatego też w przypadku straty córki bohaterka wydaje się być zagubiona i osamotniona. Pomimo upływu czasu nadal pamięta i kocha tak samo, a przez to staje się osowiała, wyobcowana. Przypomina sobie codziennie ten dzień, (czasem pewnie nawet nieświadomie) tłumi w sobie uczucia. Jednak główna bohaterka głęboko, po cichu wierzy, że Maggie żyje.
Gdy poznaje Louise, myśli, że to jej zaginiona córka, a raczej chce w to wierzyć. Po tylu latach gehenny, w końcu znajduje sposób na redukcje swojego dysonansowego zachowania, które trwało tak długo. Po zaprzyjaźnieniu się z dziewczyną Celeste w końcu ma poczucie, że "żyje". Louise staje się dla kobiety tym, co nadaje życiu barwy i sens.
Pod koniec filmu, główna bohaterka nie zamierza już szukać "usprawiedliwienia" dla tamtego dnia, powoli godzi się z bolesną prawdą, ale jednocześnie dochodzi do wniosku, że równie wielką miłością może obdarzyć (prawie jej obcą) Louise.