Jak zwykło się powiadać, iż ''kino ma wielu ojców'', tak do tego filmu, twierdzenie to pasuje wręcz
doskonale. Za ''Zakochany Paryż'' wzięło się wielu znanych ludzi z branży X Muzy. Stworzyli oni
scenariusze, a następnie wyreżyserowali 18 krótkich nowel, w których pod lupą znalazły się
Miłość, oraz Paryż utożsamiany jako największe europejskie źródło miłości.
Niektórzy z twórców pokazali w kilkunastominutowych fragmentach to jakże ważne uczucie w
sposób prosty, lecz niedosłowny. Inni zrobili to znacznie symbolicznie. Jednym udało się
powiązać to cudne miasto z trudami w których tkwią zarówno jego rdzenni mieszkańcy jak i
przyjezdni, a inni poszli bardziej w uczuciowość. Powstały tu filmiki nierówne, te mniej odkrywcze,
ale i kapitalne, gdzie raptem kilka słów w nich zawartych wystarczyło za wszystko.
Od pierwszych do ostatnich minut , nierozerwalnie i konsekwentnie wszystko łączy wspólny
mianownik.
Walorem całości jest forma, która bardziej przypomina dramat z nutką obyczajowości, aniżeli
ckliwą komedię ala ''wszystko było dobrze, żyli długo i szczęśliwie'', coś na wzór ''Sylwester w
Nowym Jorku''. Tu humor jest w znikomych ilościach.
Opowiadania na całe szczęście pozbawione są taniego moralizatorstwa i nie silą się na
pretensjonalność. Miłość ma tu różne oblicza i charaktery, a ich bohaterowie zmagają się z nią
na wiele sposobów.
Najciekawsze i najbardziej do mnie przemawiające historie, to druga, która ukazuje brak muru
pomiędzy kochankami (to zbyt wielkie słowo) zarówno w ich poglądach jak i religii, ósma o
miłości od Boga po utracie dziecka, sile oraz umiejętności radzenia sobie z tak ogromną stratą,
dwunasta o trudach akceptacji w tym wielkim i pięknym mieście ''obcych'', ale przede wszystkim
o wspólnym niesieniu sobie pomocy, która może być początkiem czegoś wielkiego, szesnasta w
której pokazany jest niełatwy związek młodej aktorki i niewidomego studenta, oraz jego strach
przed utratą kogoś kto w życiu jest najważniejszy i ostatnia osiemnasta, mówiąca o tytułowym
zakochaniu się w Paryżu samotnej osoby, o miłości do naszego miejsca na Ziemi, czerpania z
piękna, które nas otacza.
Pozostałe przekonują mnie do siebie trochę mniej (Coenowie i ich turysta z opryszczką), parę
jest mało wyrazistych , inne są dosyć przeciętne, ale są i takie, z którymi albo się nie zgadzam lub
mnie wnerwiły (historia dilera), lub po prostu ich wydźwięk mnie zaczyna męczyć, gdyż widziałem
podobne już niejednokrotnie (uczucie człowieka do wampira). To świeci rażącą wtórnością.
Na pewno z kilku tych opowiadań, można by zrobić pełnometrażowe obrazy, mogące bez
przeszkód znaleźć szerokie grono wielbicieli.
Zdaje się, że wystarczyło zastosować się do 10-12 historyjek, nieco je wydłużyć, bardziej
rozbudować, ale absolutnie nie zespajać w całość, no i oczywiście przy tym dać pograć w Paryżu
aktorom, bo na scenie znalazła się niesamowita śmietanka artystów.
Mimo iż samo miasto kochanków i wiecznej miłości jest skromniej zarysowane niż chociażby w
''Niebo nad Paryżem'', to jednak w niektórych momentach jest dobrze zobrazowane. Czuć tu jego
klimat, a największa w tym zasługa muzyki, która subtelnie oddaje to co najlepsze, czyli
wyjątkową atmosferę. Wspaniała piosenka (pierwsza) podczas napisów końcowych, której
wykonawcy i tytułu niestety nie znam...
Francuzi jak to na europejskich pionierów Love Story przystało, przy współpracy z innymi
doświadczonymi filmowcami, wywiązali się całkiem dobrze w temacie, a ich film udowadnia tylko
że kochać można wszędzie, każdego i wszystko. I chociaż rzeczywistość często jest mało barwna
i radosna, to u nikogo tak jak u nich, miłość nie stanowi żadnych barier w łączeniu się ludzi.
Spektakl ten, mimo iż żadna to wybitność, jest jedną, wielką encyklopedią uczuć.
Tak czy inaczej ''Paris je t'aime'' dla mnie jest pozytywnym obrazem i bez wahania dam mu 7/10.