Na początku filmu pojawia się napis: "Sztuczne jezioro wypełni dolinę. Na wodę czeka cała gospodarka kraju. Ale na dnie jeziora leży wieś Maniowy...". Oglądamy pełen uroku zimowy krajobraz: wioska w górach, pokryte śniegiem dachy, dzieci wracające ze szkoły, zachodzące słońce. Miejsce, które wkrótce przestanie istnieć. Kamieńska pokazuje (podobnie jak Krystyna Gryczełowska w filmie "...W lutym 1971") spotkanie mieszkańców wioski z przedstawicielami władzy, aby ujawnić patologię systemu, w którym odgórne plany, dyrektywy i wytyczne stawia się ponad ludzkim losem. Górale nie tyle żalą się, że ich wioska zostanie zalana, a oni będą musieli się przenieść do nowej osady położonej wyżej, co nie chcą się pogodzić ze sposobem, w jaki zostali potraktowani. W nowej wiosce, zbudowanej od podstaw, nie ma warunków, by prowadzić gospodarstwa rolne. Co zatem mają począć ci, którzy od wczesnej młodości trudnili się pracą na roli i hodowlą owiec? W jednej z ostatnich scen filmu chłopski wóz zbliża się do osiedla ogromnych bliźniaczych domów. Woźnica spogląda na nie ze zdziwieniem i niepewnością. Jakie życie czeka tam na niego i jego bliskich? Jest lato. Chłopi pracują w polu. Trwają sianokosy. W tle, u stóp czorsztyńskiego zamku, ogromne koparki i spychacze pożerają malowniczy krajobraz na zboczu Gorców. W kluczowej sekwencji zebrania Kamieńska zestawia ze sobą piękne, naznaczone trudami życia twarze górali z monotonną topografią urzędniczych gąb bez wyrazu. Melodyjny i twardy język mieszkańców Gorców z impetem uderza w płaskie dywagacje urzędniczej nowomowy. Między światem ludzi domagających się prawa do stanowienia o własnym losie, a światem peerelowskich włodarzy stoi tama.