Zappa to film z 1983 roku, i przy każdej okazji, gdy sięgam po produkcję z takiego rocznika, a robię to od niedawna i praktycznie zawsze z przypadku, to spodziewam się wszystkiego. Mam pewien sentyment do ubiorów i zachowań aktorów, gry, postępowania i sposobu tworzenia filmów "w tamtym okresie". Niedość, że jak wspomniałem, odkrywam te filmy, gdzieś kompletnie na dnie swojego zasięgu w sieci, to odczuwam wrażenia z samej możliwości, oglądania ich, posiadania tej szansy.

Nie ukrywam, iż dopiero wchodzę na kolejny poziom poznawania produkcji tego typu. Mniejszych, choć gdy się spojrzy na nazwisko reżysera, znanego np. z Domu Dusz, to rzeczywiście wiadomo skąd w Zappie tyle impulsów dla młodego odbiorcy.

[Prezentacja fabuły subiektywnym okiem widza]
Film prezentuje Nam, widzom, trójkę znajomych. Stena - lidera gangu, "czy czegokolwiek czym to jest", który, z biegiem fabuły, okazuje się, w mojej opinii, psychopatą. Jego najbliższego towarzysza - Bjorna, równocześnie, wygląda na to, że także głównego bohatera. To on rozwija w filmie, tylko troszkę, wątek młodocianej zabawy miłością i dorastaniem. Oraz trzeciego - Mulle - najmłodszy (takim się wydaje), ale najmniej udający kogoś kim nie jest. Mulle jest silny fizycznie, odważny i potrafi powiedzieć STOP. August poza bohaterami samymi w sobie, użył w filmie także położenia materialnego ich właśnie. Sten wywodzi się z bogatej rodziny, Mulle i Bjorn raczej z klasy średniej. Wszyscy chodzą do szkoły, gdzie, chyba w podstawówce, dodatkowo ukazane są ich nastoletnie losy. Bjorn, czego nie powiedziałem, ma też brata, Ja zawsze chciałem mieć młodszego brata i ten drugoplanowy charakter, dociera do mnie ze wzmocnioną siłą. Bjorn jest bierny, czasem wygląda to nawet tak źle, że Sten staje się dyktatorem, co rozbudza w oglądającym pierwszą złość. I właśnie na bierności i pogubieniu, oczywistym, ale do tego stopnia dziś oczywistym, że stającym się czymś, w pewien sposób ponownie ciekawym do poznania, opiera się całość. Kraj produkcji - Dania, Skandynawia, to już dużo mówi.