Jestem pełen nadziei względem Cronenberga Juniora. O ile pomysł wyjściowy jest dla mnie nie do przyjęcia (nie wierzę, iż można by usankcjonować społecznie taką bzdurę jak sprzedaż chorób celebrytów, oraz by był na nie aż taki popyt) to został on na tyle ciekawie rozwinięty, że można przymknąć na niego oko. Patent na fabułę jest bardzo upiorny i rozbudowany. Nie musi być w żaden sposób realistyczny.
Jedzenie tłuszczu znanych osób, przeszczepianie sobie ich skóry, wprowadzanie do swoich organizmów bakterii ikon srebrnego ekranu... Całą fascynację tymi zabiegami bohaterowie potrafią świetnie wyjaśnić. Dla nich to przeżycie duchowe i coś na miarę religii przyszłości, która zwróciła swoje zainteresowanie ku człowiekowi.
Pierwsza godzina seansu jest wprost idealna. Nie brnie do przodu jak szalona, a zmusza nas do snucia własnych wniosków. Niestety potem akcja przyspiesza, a "Antiviral" staje się kryminałem, którego głównym motywem jest odkrycie, kto zaraził Hannah Geist groźnym wirusem. Na szczęście ostatnie 30 minut potrafi jeszcze zaskoczyć mocnymi scenami, pełnymi patentów na zrewolucjonizowanie chorego świata czczącego "ludzi idealnych" - celebrytów. Ostatnia scena jest wisienką na torcie. Lepiej się nie dało spuentować tej opowieści.
Coś jest z tym filmem jednak "nie tak". Niby kontrastująca tutaj czarna krew i białe tło robią upiorne wrażenie, a muzyka wywołuje dreszcze. Myślę że prócz motywów śledztwa zawinił główny bohater. Jakkolwiek dobrze nie zagrał Caleb Landry Jones, fizycznie idealnie pasujący do tej opowieści, tak jego choroba przeciągnięta na cały film ograniczyła rozwój historii w niektóre regiony. Biedak wciąż się garbi, każdy może z nim zrobić co zechce. Bierność głównej postaci po pewnym czasie irytuje, bo niektóre decyzje podejmuje, jak mogło by się zdawać, tylko pozornie. Tak na prawdę to otoczenie rzuca nim jak chce. Mnie w każdym razie w pewnym momencie zaczęło wkurzać, iż tak niewiele zależy tutaj od Syda.
Mimo wszystko "Antiviral" polecam. Kawał dobrego biologicznego horroru.