Ozona po prostu muszę bronić;-) Przyznaję z góry, że ciężko u mnie o krytyczne podejście, zwłaszcza do wczesnych jego filmów. Więc jestem absolutnie stronnicza. Mamy tu historyjkę pozującą na fabułę trillera, zrealizowaną trochę jako moralizującą bajkę dla dorosłych, ale pięknie poprowadzoną. Ozon w moim odczuciu doskonale bawi się gatunkami, pozostawiając widzowi interpretację, przez pryzmat którego z nich miałby film odbierać. Pamiętajmy, że mamy do czynienia z obrazem autora Sitcomu. Wspominam o tym, bo to znamienny film. Brany dosłownie jest nie do strawienia. Nie jest ani dobrym horrorem, ani dobrą komedią. Jest raczej pastiszem gatunków. I według mnie lżejszą odmianę pastiszu dostajemy też w Zbrodniczych Kochankach. Film należy oglądać z przymrużeniem oka, nie doszukując się w nim głębszych treści. Sam reżyser sugeruje nam to realizując obraz „na chłodno”, z dużą dozą dystansu. Nie usiłuje wywoływać w nas dreszczy emocji, ani wciągać w miłosną intrygę. Bawi się opowiadaną historią. Dajmy się wciągnąć autorowi w jego "wariację na temat" zbrodni i kary. Jak zwykle posuwa się w swojej niepokojącej wizji dość daleko. Jego wersja wydarzeń jest ciut groteskowa. Było to domeną jego wczesnej twórczości. Czy nie równie daleko posuwał się autor we wspomnianym już Sitcomie, czy Kroplach wody na rozpalonych kamieniach? Ja na filmie bawiłam się świetnie. Jest jednym z tych, do których na pewno będę wracać. Oczywiście jest specyficzny. Ale ja go kupuję w całości.