To raczej nie jest paradoks "zapętlenia", a paradoks predestynacji czy niezmienności przeznaczenia - gdzie bohater tak bardzo boi się zmieniać linię czasową, że robi naprawdę popieprzone rzeczy, których normalnie nigdy by nie zrobił, byle tylko wszystko dokładnie odwzorować. W tym paradoksie gubi się gdzieś "pierwotna przyczyna", pojawia się pytanie: "Jak doszło do tego za >pierwszym< razem" - i na nie nigdy nie będzie odpowiedzi. Czy w ogóle był jakiś "pierwszy raz?"

W swoim podejściu do podróży w czasie temu filmowi najbliżej będzie do "Time lapse" - tam bohaterowie postępowali dokładnie tak samo. Zawsze działali tak, aby wypełnić swoje przeznaczenie, a jak próbowali je zmienić - i tak je wypełnili.

Sympatyczny paradoksik. Tak jak i sam film: niewybitny, ale sympatyczny.

Nie ma żadnego "pierwszego razu". Czas to jedna i niezmienna linia. Film to wyraźnie pokazuje i cały czas konsekwentnie trzyma się tej koncepcji teorii czasu.
(ta sama teoria czasu jest w Terminatorze 1, a zupełnie inna np w Powrocie do przyszłości albo w Terminatorze 2 albo w Efekcie motyla albo w Powrocie do jutra)