Kto chciałby zrozumieć, czy choćby ogarnąć, rewoltę egipską i prezentowane przez realizatorów wydarzenia po dwóch latach od jej początku, ten... nie ma szansy. Nie wiem zresztą, czy Diabowi o to szło, bowiem zgromadzenie w suce kilkunastu Egipcjan i przedstawienie ich poprzez walenie w drzwi, potrzebę sikania i allachowe odwołania daje nam wgląd jedynie w ich postawy indywidualne. Że ludzie różnią się i mają różne potrzeby, że rozmaicie reagują na tę samą sytuację, to rzecz tak wiadoma, banalna, że jedynie mocny scenariusz z dobrymi dialogami, wyraziście nakreślonymi postaciami byłby w stanie ożywić ten banał. Niestety, tak się nie dzieje. Sam pomysł umieszczenia bohaterów - mniej lub bardziej zrewolucjonizowanych , a bywa że w ogóle - w klaustrofobicznym samochodzie, nie jest zły, jeśli chcemy pokazać, jak różnią się w stosunku do władz, uosabianych tu przez armię. Ale pomysł to jedno, zaś rozegranie go - to drugie, więc w sumie otrzymujemy dość chaotycznie i histerycznie nakreślony problem (giną żołnierze, widziani zza okien suki, mamy zwolennika egipskiego rapu czy podobnego bełkotu (?), jest młoda zadziorna w dżibabie, pewni swego reporterzy AP itd.). I co? Kochajmy się jako antidotum na przemiany społeczne? Za mało, za cienko, ale w sam raz, żeby kandydować "z ramienia" do Oskara. Skąd my to znamy?
PS. Wyraz "przesolony" ma znaczyć to, to zwykle znaczy.