Choć podobnie do wielu widzów serdecznie kibicowałam Jo i Alexowi, nie mogę zgodzić się z
panującą opinią, iż Jo nie kochała Michaela i nie powinna z nim być.
Jak dla mnie, Jo po rozstaniu z Michaelem poleciała do Paryża - miasta miłości, namiętności i
sztuki, której Michael jako biznesmen być może nie rozumie - z nadzieją na coś
niezobowiązującego, co po prostu odwróci jej uwagę. Spotkała Alexa i wbrew temu, czego
pragnęła, pokochała go, jednocześnie nie przestając kochać Michaela, choć są to całkowicie
inne rodzaje miłości. Michael to 'przyziemna', silna, trwała miłość; ktoś, z kim wziąć kredyt, mieć
dzieci i się zestarzeć. Daje jej poczucie bezpieczeństwa. Alex natomiast to dziki żywioł, coś, co ją
pochłania, ale jest niestały, może być zagrożeniem. Uważam, że nie można wskazywać, która
miłość jest lepsza; obydwie mają swoje plusy i minusy.
Jo jest nieszczęśliwą kobietą, zamkniętą pomiędzy życiem rzeczywistym(Michaelem) a krainą
marzeń (Alexem). Coś, co ją satysfakcjonuje i daje spokój nie jest czymś, co ją uszczęśliwi i
pochłonie, jednak naprawdę istotne jest to, że sama odrzuciła to, co dawało jej tak wielkie
szczęście (scena rozmowy z Alexem w mieszkaniu Andy'ego). Miłość do jednego i drugiego żyją
w niej, koegzystują i rosną razem. Uzupełniają się. Może jestem jedyną, która widzi to w tak
pogmatwany i chory sposób, ale byłam na miejscu Joanny, stąd to wszystko.
Trochę się rozpisałam, ale koniec końców - miłość nie wystarczy, by utrzymać związek. Potrzeba
zaufania, wiary, czasu, siły i miliarda innych rzeczy, których zabrakło zarówno w relacji z
Michaelem, jak i Alexem. Joanna jest zawieszona w miłości do obydwu, co jak dla mnie jest
obrazem bardzo ważnej prawdy - miłość się nie kończy. Nie da się jej 'ot tak' uciąć, ona musi się
wypalić. Dlatego Joanna wróciła do Michaela w przeszłości, dlatego też teraz w bezsenne noce
myśli o Alexie. Jeśli próbujemy się od czegoś odciąć, robimy to na siłę, uczucia będą nas
prześladować, dążyć do tego, aby dać drugą szansę i 'dokończyć' miłość.
Ten film jest naprawdę wielowątkowy, obraz każdej relacji tutaj przedstawia inne wartości i
prawdy. Keira znów odwaliła kawał dobrej roboty.
A tak na marginesie, rzucił mi się w oczy kontrast Joanny i Michaela w kwestii pracy. Artystka i
biznesmen nie potrafią dojść do siebie, jednak żyją razem, uzupełniają się. Natomiast Joanna i
Alex - dwoje artystów, wolnych duchów - nie są na tyle 'przyziemni', by żyć czarno-białymi
kategoriami związek/nie-związek, dlatego właśnie w moich oczach ich relacja jest tak magiczna,
ale i ulotna. Strasznie kojarzy mi się z nimi ten utwór -> https://www.youtube.com/watch?
v=kNQASi28tIg