Z prawdziwą, a nawet prawdopodobną historią starożytną film Hawksa ma niewiele wspólnego, lecz są przynajmniej dwa powody, dla których warto go zobaczyć. Pierwszy to monumentalizm. Dekoracje są gigantyczne, nie żałowano pieniędzy ani na fantazyjne kostiumy (chyba zbyt fantazyjne jak na ówczesne realia), ani na statystów - są ich tysiące, dziesiątki tysięcy. A oprócz tego przepychu jest jeszcze drugi powód: Joan Collins! W swojej życiowej roli z DYNASTII była bardzo dojrzałą, choć wciąż piękną kobietą. Natomiast podczas kręcenia ZIEMI FARAONÓW to jeszcze bardzo młodziutka, śliczna dziewczyna. Choć już tutaj powierzono jej rolę istnej żmii, egipskiej femme fatale, która uwodzi samego faraona i za wszelką cenę chce położyć łapę... pardon, zgrabną rączkę... na olbrzymich skarbach, które zgromadził w swoim grobowcu.

Rzeczą, która może przeszkadzać, wręcz odrzucać od filmu, jest wspomniana już ahistoryczność. Tak nie mogli się zachowywać i rozmawiać prawdziwi Egipcjanie! Np. faraon ma aparycję i sposób bycia amerykańskiego kowboja, a nie absolutystycznego władcy, uznawanego przez podanych za boga. Z arcykapłanem rozmawia jak z kumplem: "Hello! Long time no see!"). Tak więc do seansu trzeba podchodzić z przymrużeniem oka. Najlepiej za bardzo nie analizować, tylko dać się porwać czysto wizualnej stronie, która bez wątpienia była w latach 50tych niemałym osiągnięciem. Zdecydowanie wolę ją od wszechobecnych we współczesnym kinie efektów komputerowych.

Ciekawostką jest nazwisko współautora scenariusza: William Faulkner. Tak, ten sam Faulkner, który napisał takie arcydzieła literatury amerykańskiej jak WŚCIEKŁOŚĆ I WRZASK czy ABSALOMIE, ABSALOMIE. Co on tutaj robi? Cóż, zapewne tworzenie scenariuszy dla Hollywoodu było bardzo opłacalnym zajęciem, czego nie da się powiedzieć o ambitnej literaturze...