Film ukazuje wroga artystom rzeczywistosc powojennej Polski kiedy to artysta, ktory nie chcial tworzyc dziel propagandowych, wychwalajacych wladze komunistyczne byl artysta nie liczacym sie. Wiktor, aby tworzyc muzyke w sposob nieskrepowany ucieka do Paryza, gdzie jego ukochana nie moze sie jednak odnalezc. Nie podobaja sie jej francuskie tlumaczenia jej piosenek, nie rozumie swiata francuskich elit. Wypomina ukochanemu ze we Francji nie jest on soba probujac wpasowac sie w tamtejsza smietanke towarzyska, zauwaza ze tam jest on jedynie drugorzednym "polskim artysta na emigracji'.

Nie odnajdujac sie we Francji, Zula wraca do Polski. Wiktor podaza za nia choc wie, ze dla niego oznacza to wyrok. Trafia do wiezienia gdzie zostaje trwale okaleczony i nie moze juz grac na pianinie. Zula, aby go stamtad wydostac, wiaze sie z wysoko postawionym komunista do ktorego zawsze czula niechec i ma z nim dziecko.

Gdy Wiktor wreszcie wychodzi z wiezienia oboje wiedza, ze sa straceni dla swiata. On- na zawsze okaleczony i nie mogacy juz grac, bez przyszlosci w komunistycznej Polsce, ona- oficjalnie w zwiazku z mezczyzna ktorego nigdy nie kochala i od ktorego nie moze odejsc, decyduja sie na potajemny slub i wspolna smierc poniewaz to jedyny sposob na to, aby byli ze soba "dopoki smierc ich nie rozlaczy"...

Przykre sa komentarze mowiace o tym, ze film nie ma fabuly. Przykre sa rowniez te ktore mowia, ze w filmie nie widac milosci. Dlugo nie zapomne sposobu, w ktory Wiktor patrzyl na Zule gdy ta odwiedzila go w wiezieniu. Jej wyrazu twarzy gdy po raz pierwszy znalazla sie w jego ramionach. Namietnosci, gdy pierwszy raz spotkali sie po latach...

Piekny, refleksyjny film o milosci ponad wszystko. O tym jak wygladalo bycie artysta w komunistycznej Polsce. Z piekna muzyka, poruszajacymi kadrami i porywajaca gra aktorska. Szkoda tylko, ze najwidoczniej zostal odebrany lepiej za granica niz w Polsce. Polecam.