Na początku czułem niedosyt i miałem taką myśl, że to kolejna dramatyczna historia. Kolejny nieudany związek i skrajnie pesymistyczne zakończenie.


Z drugiej strony... cóż ludzie którzy wtedy żyli i budowali relacje mieli delikatnie rzecz ujmując... prze*****.


Mówi się, że trauma po wojnie żyje w 4 pokoleniach. Rodzice przekazują niepokój swoim dzieciom a te z kolei swoim. Przeważnie z każdym kolejnym pokoleniem ta trauma jest coraz mniejsza i to 4 czy 5 pokolenie ma już szansę się z tego uwolnić.

Dlaczego ich związek był taki popieprzony? No właśnie przez wojnę... przez ojca Zuli, który chciał ją wykorzystać seksualnie. Co pewnie zresztą też ma jakieś korzenie w wojnie...
Bo Wiktor też coś stracił na wojnie i zamiast szukać normalnej relacji zdecydował się na Zulę...?
Bo chciał jej dać coś co sam stracił?
Pomagając jej chciał zaopiekować się samym sobą?

Ludzie z takim bagażem przeżyć po prostu nie mieli szans stworzyć normalnych relacji. Synowi Zuli też zresztą nie będzie łatwo... Może jego dzieciom się uda?

Nie widać tu nic optymistycznego... chociaż może optymistyczny może być sam fakt ukazania pewnych mechanizmów... związków przyczynowo - skutkowych.
Ludzie nie są dla siebie źli ot tak. To zawsze z czegoś wynika.

Na początku filmu Lech mówi - nigdy więcej Janków Muzykantów.
Artystycznie może i się udaje wykorzystać potencjał tych osób.
Niestety jeśli chodzi o życie osobiste Zuli - nie.
Kończy się równie dramatycznie co nowela o Janku Muzykancie.

Wtedy były powstania, zabory i bieda. W Zimnej Wojnie... Zimna Wojna i wciąż żywe doświadczenia drugiej wojny.

Dla mnie osobiście ten film o tyle ważny, że pozwala lepiej zrozumieć piekło codzienności i uczuć w jakie byli uwikłani moi przodkowie.

Ukazuje to wszystko w przekonujący sposób.

Mnie te historie też bardzo przypominają książki M. Kundery. Nie wiem czy to celowe nawiązanie czy inspiracja.