Fantastyczne zdjęcia, oszałamiająca muzyka. Dopracowany, wysokoestetyczny, z potencjałem na klimat i tylko w tym filmie o miłości miłości zabrakło.

Forma nie tyle właściwie nie napełniona treścią, bo tą czyta się dość łatwo, co emocją.
Podobno praca tego reżysera z aktorami to swoista obróbka skrawaniem. Okrawa kreacje z kolejnych gestów i afektów. W tym wypadku poszedł chyba zbyt daleko, bo doszedł do katatonii. Ta dwójka ludzi między którymi rodzi się, by trwać i niszczyć, uczucie, podaje swoje kwestie jak po przedawkowaniu leków uspokajających. Odbiór tej miłości, miłości która spala, miłości niemożliwej bo spełniającej się wyłącznie w rozłące Pawlikowski dodatkowo utrudnia sięgając po bardzo efektowne ale niełatwe taktowanie. To nie jest tak że nie lubię w kinie historii podawanych w ten sposób - szybką serią przeważnie krótkich, niepowiązanych ze sobą scen, chociaż zdecydowanie bardziej odpowiada mi takie o miłości szeptanie na ucho jak w Call me by your name. Tyle że w przypadku wybrania tego sposobu narracji trudniej wiarygodnie budować postaci i zdecydowanie trudniej uchwycić intymność. A tej było tutaj tyle co między ludźmi w ogonku na poczcie - ot - beznamiętne ocieractwo.
Oglądanie filmów o miłości, przynajmniej dla mnie, jest zawsze wejściem w relację z ekranową parą. Stworzyć się musi swoisty trójkąt. Bez współodczuwania nie ma udanego odbioru. Bez chemii na ekranie to nie może się udać. I nie udało się. I to nie jest też tak, że ja mam jakiś wysoki próg wzruszeń. Empatii mi nie brak i czasami zbyt łatwo i wbrew woli daję się wciągnąć w ekranowe emocje. Tym razem wyszłam z kina po części znużona, po części rozczarowana a po części zażenowana finałową sceną.
Prawie zawsze "bawię się" w kończenie filmu. Zazwyczaj jest taki moment w którym myślę sobie - to byłby idealny koniec - ten moment kiedy opowieść już wybrzmiała, a po którym to łatwo ją przegadać i tym samym przygasić. Taki moment w tym filmie pojawił się sporo przed końcem i później myśl coraz bardziej natarczywa - koniec - pojawiała się kilkukrotnie. Ostatni taki moment to scena zejścia Zuli "mamusi" ze sceny. A później stwórca tej miłości postanowił zakończyć film klamrą i sceną pretensjonalną niczym żywcem wyjętą z powieści dla pensjonarek. To ten film ostatecznie stłamsiło pozostawiając absmak. Może byłoby inaczej gdyby dane mi było w tą miłość uwierzyć. Ale bez wiarygodnej miłości takie zakończenie wprawiło mnie wyłącznie w konfuzję. Film okazał się wydmuszką. Dopieszczona forma tylko co z tego skoro emocji zabrakło.