Dokładnie. Najsmutniejsze jest jednak to, że niektórzy nie wykazywali żadnej pokory, pomimo tego, że ją skrzywdzili...

U mnie podobne odczucia wyzwoliła ostatnio książka "Carrie", która także porusza ten temat. Przemoc szkolna nie jest traktowana z należytą powagą, zważywszy na to jaką krzywdę wyrządza się młodemu i nieprzystosowanemu do takich sytuacji umysłowi.
Mówię to także jako ofiara i rodowita polka, która była we własnym kraju dyskryminowana z powodu... innej narodowości. W jaki sposób doszło do takiego kuriozum? Obcą narodowość przypisano mi na szkolnym podwórku tylko dlatego, bo mieszkałam od 2 roku życia za granicą i uczęszczałam tam do przedszkola. Wyzwiska, docinki i żarty na mój koszt towarzyszyły mi w podstawówce, ale w pojedynczych przypadkach ciągnęły się do liceum. Obecnie połowa z tych szkolnych wyzywaczy sami pracują za granicą i usługują obcym panom. Na szczęście szkoła mnie nie złamała, tylko utwardziła. Może zbyt mocno, ale dzięki temu rozwinęłam świetny zmysł do ludzi. Wystarczy krótka rozmowa i już wiem z jakim typem mam do czynienia. Ta umiejętność uratowała mnie z niejednej toksycznej znajomości, zupełny brak tej umiejętności złamało psychikę mojej przyjaciółki do tego stopnia, że sama stała się osobą, z którą nie mogłam już utrzymać kontaktów.