Wielbiciel(k)om nieoczywistego, pełnego emocji, odważnego formalnie kina polecam najnowszy film Tomasza Wasilewskiego. To opowieść o kobietach, które nie potrafią zdławić w sobie potrzeby miłości. W przeciwieństwie do wielu kręconych obecnie filmów, o których się mówi, że są świetne zrealizowane i że zdjęcia takie rewelacyjne, ten jest nie tyko zachwycającym wizualnie, lecz także pełnokrwistym i dającym do myślenia obrazem - do tego świetnie rozpisanym i skonstruowanym, a i dotykającym gdzieś tak bardzo głęboko i dojmująco smutnym.
Przepiękne aktorstwo (rany! jak one grają!), świetny scenariusz, odważne zdjęcia (jak tu się pokazuje cielesność! - w polskim kinie to się niemal nie zdarza), spory wątek lesbijski.
Zapewne długo będę o tym filmie myślał. Ale zaznaczam, że nie jest to kino dla wszystkich. Pomruki i dziwne śmichy-chichy zalewały widownię w momentach bardziej odważnych scen - widać, że polska publika jest dość pruderyjna i śmiechem musi odreagowywać widok erekcji albo nagich starszych ciał.