Podobnie jak jedynka, to typowy średniak, tyle że okraszony jeszcze większą ilością świadomej przesady. Ja osobiście wolałem kameralną część pierwszą. Tym razem zombie-naziści atakują całe miasteczka a czoła stawia im norweski Bruce Campbell. Za pomoc ma on trójkę konwentowych nerdów, ciapowatego gota i... hufce czerwonoarmistów-zombie, które ożywił doprawioną łapą nekromanty. Pomijając jakąś fabułę, przez cały seans przewija nam się katalog pomysłowych śmierci, włączając użycie jelit jako węża paliwowego. Szkoda tylko, że w połowie seansu włącza się "syndrom Tromy" i masakra zaczyna troszkę nużyć i irytować. Ah, i naziści mają czołg.
Reżyser schlebia sobie, kiedy słowami jednego z bohaterów mówi, że to zupełnie nowy gatunek. Bzdura; naziści-zombie pojawili się na ekranach kin dużo wcześniej, jak chociażby w "Zombie Lake".
Film ma, jak dla mnie, dwa zasadnicze plusy:
1. Reżyser z humorem podszedł do kwestii norweskich kolaborantów - włóczący się między niemieckimi wojakami "zwykli" Norwegowie-zombie to dość czytelny dla widza sygnał.
2.Film jest absolutnie nie-po-pra-wny jeśli chodzi o filmową kliszę: "niezniszczalne kobiety z dziećmi", co stanowi prawdziwą rzadkość w normalnym kinie. Czołg walący do matek z wózkami? Reanimacja chłopca zakończona zmiażdżeniem tułowia i fontanną krwi? Pełna życia piaskownica ginąca pod gąsiennicami Tygrysa? Cóż mogę powiedzieć - w tym wypadku reżyser burzy schematy.
Oglądając te wszystkie nazi-zombiackie masakry z bananem na ustach, może człowieka dopaść czająca się gdzieś cicha refleksja, że podobne rzeczy mogły dziać się przecież na terenach IIRP czy ZSRR (klimaty "Idź i patrz"), ale szybko zagłuszone zostaje to kolejnym żarcikiem bądź majestatyczną erupcją bebechów.
Podsumowując: Do obejrzenia i szybkiego zapomnienia do czasu, aż dowiemy się, że niedaleko miejsca akcji stacjonował japoński okręt podwodny, czekający na trzecią część tej niezwykle przeciętnej serii.