Po opuszczeniu więzienia Mariusz i jego syn podejmują próbę zaadaptowania się do rzeczywistości, przeplatając trudy codziennego życia z przyzwyczajeniami z więzienia. Wbrew powszechnej opinii ich relacja wypełniona jest miłością i autorefleksją. Wrażliwość bohaterów kontrastuje z bezduszną rzeczywistością, która zostawia bliznę na byłych więźniach, wykluczając ich ze zdrowego funkcjonowania w społeczeństwie.

Mariusz i jego syn Mateusz opuszczają zakłady karne. Ostatnia odsiadka dała im czas na refleksje. - Jak miałem stać się człowiekiem? - mówi jeden z nich. Nie chcą wrócić do więzienia, zadając sobie równocześnie pytanie czy kiedykolwiek z niego wyszli.