Film dokumentalny poświęcony życiu i działalności Juliana Gozdowskiego, nauczyciela, trenera narciarstwa oraz inicjatora i komandora Biegu Piastów.

Zasadnicza struktura filmu oparta jest na ramach chronologicznych wyznaczonych przez dwa okresy funkcjonowania Zakładu Narodowego im. Ossolińskich: lwowski - od założenia Fundacji im. Ossolińskich w 1817 r. do zakończenia II wojny światowej oraz wrocławski rozpoczynający się po drugiej wojnie i trwający do dziś. Dwie główne części dzielą się na kilka bardziej szczegółowych, które w filmie zostaną ukazane przede wszystkim przez historie znaczących dla Zakładu osób. Okres lwowski obejmuje: genezę powstania Ossolineum, wybór Lwowa jako miejsca siedziby, pierwsze lata działalności w zaborze austriackim, budowania własnej pozycji najpierw w świecie kulturalnym i naukowym Lwowa, potem Galicji, a następnie także ponadzaborowym, czas rozkwitu w okresie międzywojennym oraz czas okupacji niemieckiej i sowieckiej. Okres wrocławski obejmuje: czas podejmowania decyzji o wyborze Wrocławia na nową siedzibę Zakładu, adaptację Ossolineum do nowych warunków w nieznanym mieście, zmienne koleje w okresie PRL w ramach Polskiej Akademii Nauk, aż po czas współczesny, w którym Zakład powoli i systematycznie odbudowywał swoją pozycję w polskiej kulturze. Film akcentuje zwłaszcza pierwsze, bardzo trudne lata Ossolineum w zrujnowanym Wrocławiu oraz zaangażowanie i ofiarność jego pracowników, którym następne pokolenia w dużej mierze zawdzięczają jego powojenny kształt. Ważnym elementem filmu będzie także ukazanie wysiłków, które podejmowała dyrekcja Zakładu w latach 90. na rzecz odtworzenia przedwojennego kształtu instytucji.

Filmowa tragikomedia zrealizowana w formie musicalu. Całość oparta jest na nowych, oryginalnych wykonaniach piosenek Jana Kaczmarka, które układają się w uniwersalną opowieść o Polsce i Polakach, naszej historii, naszych mitach, naszej fantazji, marzeniach i przywarach.

Skandale, zdrady, romanse i nieoczekiwane zwroty akcji, które trzymają w napięciu aż do ostatniej minuty! Hiszpania, Majorka, Rimini, Gran Canaria i Teneryfa – czyli wakacyjne przygody serwowane na ekranie w profesjonalnej i kuszącej oprawie. „Pamiętniki z wakacji” to nowy serial popularnego gatunku docu – soap, przygotowany przez Telewizję Polsat. W każdym odcinku widzowie poznają historie grupy przyjaciół, którzy spędzają wakacje w egzotycznych miejscach na południu Europy. W czasie wakacyjnej przygody wszystko może się zdarzyć! Poznamy więc historię młodej dziewczyny pragnącej poznać na wakacjach miłość swojego życia. Czy spotka odpowiedniego mężczyznę? Zaznajomimy się również z rodziną, która na co dzień boryka się z problemem ojca otaczającego wszystkich jej członków nadmierną kontrolą. Czy potrzeba dominacji zamieni wymarzone wakacje w piekło? A jak to na wakacjach bywa, nie może zabraknąć też miłości „niemożliwej”, czyli fatalnego zauroczenia nastoletniej uczestniczki wycieczki w swym opiekunie. Do czego może doprowadzić nieodwzajemnione uczucie? O co oskarży nauczyciela odrzucona dziewczyna? W serialu zdradzimy również tajemnice męskich przyjaźni.

Stefan Półrul był zachwycony morzem, służbą, mundurem, możliwością pracy po odbyciu służby wojskowej. Przeżył zawód miłosny, tym chętniej podpisał kontrakt na "nadterminowego". Niestety nie pozwolono mu pływać, zatrudniono go w Sądzie Marynarki Wojennej. Tam zorientował się na czym polega wojskowa sprawiedliwość. Chciał coś z tym zrobić, więc wstąpił do Polskiej Organizacji Podziemnej "Wolność". Niedługo jednak został aresztowany za swoją działalność podziemną. Inni przyznali się i dostali wyroki kary śmierci, Stefan szedł w "zaparte", był torturowany, więc umieszczono go na obserwację w szpitalu psychiatrycznym. W 1953 roku został stracony i pochowany. Po 50 latach rodzinie udaje się odnaleźć jego grób.

Po wyjściu z więzienia Rysiek chce zacząć życie od nowa. Gdy dowiaduje się, że stracił dziewczynę i dom, postanawia je odzyskać.

Różni je prawie wszystko. Ale mają takie samo imię i nazwisko. Obie mieszkają w tym samym mieście. Ta młodsza postanowiła spotkać się w końcu z tą starszą. Połączyła je przyjaźń. Na początku października 1967 roku Ewa Radomska przyjechała do Wrocławia. Był samotna, zagubiona w obcym, dużym mieście, nie znała tam nikogo. Zaczynała studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Gdy przeglądała książkę telefoniczną, natrafiła na to samo nazwisko - Ewa Radomska, mgr artysta plastyk. Poczuła się pewniej, pomyślała o nieznajomej jak o kimś bardzo bliskim. Chciała zadzwonić, podzielić się swoim odkryciem, porozmawiać, ale była zbyt nieśmiała. Odłożyła tę rozmowę. Zdobyła się na nią dopiero po 30 latach. W życiu Ewy Radomskiej wiele się zmieniło. Skończyła studia, zaczęła pracować. Przeżyła małżeństwo, macierzyństwo i rozwód. Powróciły myśli o Ewie Radomskiej, plastyczce. Zapragnęła do niej zadzwonić i zebrała się na odwagę. Została przyjęta bardzo ciepło. Wkrótce dwie Ewy Radomskie spotkały się po raz pierwszy. Potem stały się sobie bardzo bliskie. Choć dzieli je różnica wieku, zaprzyjaźniły się. Znajomość z książki telefonicznej zmieniła się w piękną relację. Są sobie potrzebne.