Losy niewidomej od urodzenia Moniki i cierpiącego na porażenie mózgowe Wojtka. Małżonkowie każdego dnia mierzą się z rozmaitymi problemami, walcząc o swoje marzenia oraz wychowanie córki. 

Historia Piotra Swenda, chłopaka z zespołem Downa, który w serialu "Klan" występuje w roli Maciusia. Od kilkunastu lat żyje w dwóch światach: rzeczywistym i serialowym. W Jego psychice przenikają się one, mieszają, nakładają na siebie i tworzą jeden, niepowtarzalny świat. Piotr nie potrafi odróżnić tego, co jest w jego życiu prawdziwe, a co jest elementem filmu, wymyślonym przez scenarzystę. Myśli, że jego serialowa dziewczyna może nią być również w jego osobistym życiu. Śmierć serialowego ojca staje się dla Maćka prawdziwym dramatem, który wymaga korekty w realnym świecie chłopaka. Z drugiej strony film ma pokazać, że osoba z chorobą Downa może uczyć się, bawić, kochać, realizować swoje marzenia, przeżywać emocje. Autorka filmu, Alina Mrowińska, towarzyszy Piotrowi z kamerą na planie serialu oraz w życiu prywatnym. Chce jak najgłębiej wejść w jego osobisty, a nawet intymny świat. Poznamy pasje Piotra. Zobaczymy, jak gra na pianinie, śpiewa, występuje w teatrze, maluje, ale też zmaga się ze swoimi słabościami. Będziemy z nim w jego domu, szkole, podczas spotkań z kolegami i siostrami. Powszechnie uważa się, że osoba z zespołem Downa nie jest w stanie rozwijać się i samodzielnie funkcjonować. Że niewiele rozumie, mało czuje. Widzowie będą mogli sami osądzić ile w tym jest prawdy.

Patrząc na piękną, smukłą Magdę Prokopowicz, nikt nie pomyślałby, że przez kilka lat walczyła ze śmiertelną chorobą, która ją straszliwie okaleczyła. Wszystko wskazuje na to, że tę walkę wygrała, chociaż pewności nie będzie miała nigdy. Magda bardzo wcześnie musiała oswoić się ze śmiercią. Jej rodzice zmarli na raka: ojciec - gdy miała 14 lat, a matka, gdy Magda była osiemnastolatką. Ona sama była więc w grupie podwyższonego ryzyka, mogła spodziewać się, że i jej los nie oszczędzi takich doświadczeń. Gdy poznała Bartka Prokopowicza, znanego operatora i swojego przyszłego męża, oboje zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia i szybko zdecydowali się na ślub. Wiedzieli, że chcą być ze sobą na dobre i na złe, "dopóki śmierć ich nie rozłączy". Chmury zawisły nad ich szczęściem, gdy Magda miała 27 lat. Pewnego dnia wyczuła guzek w piersi. Diagnoza brzmiała jak wyrok: obustronny złośliwy rak piersi. Dla Bartka było oczywiste, że będzie przy niej trwał, wspierał ją, że nie przestanie jej kochać. A właśnie wtedy szczególnie go potrzebowała. Początkowo, pamiętając wieloletnie cierpienia matki, którą pokonał rak piersi, Magda nie chciała poddawać się tradycyjnej kuracji, nie wierzyła w jej efekty. Próbowała medycyny niekonwencjonalnej. Lekarze namawiali ją jednak na poddanie się obustronnej mastektomii, ostrzegając, że inaczej nie będzie dla niej żadnego ratunku. Gdy okazało się, że jest w ciąży, namawiali ją na jej usunięcie. Magda jednak zdecydowała się urodzić, a w utrzymaniu ciąży bardzo pomógł jej onkolog, dr Jerzy Giermek. Ze względu na dziecko zrezygnowała jednak z eksperymentów, zgodziła się na operację. Była w trzecim miesiącu ciąży, kiedy usunięto jej obie piersi. Bardzo to przeżyła: do tej pory trudno jej o tym mówić, choć jej mąż zapewnia, że nie wpłynęło to w żaden sposób na jego uczucie do niej i ze sposobu, w jaki wypowiada te słowa, widać, że nie jest to tylko pusta deklaracja. Później była półroczna chemioterapia, podczas której Magdzie wypadły piękne, gęste włosy, stanowiące jeden z jej atutów. Przyszła mama wstydziła się swej łysej głowy, właściwie na cały czas kuracji odcięła się od świata. Dwa tygodnie po jej zakończeniu na świat przyszedł mały Leonek, oczko w głowie rodziców, którzy - świadomi, jak cenny jest wspólnie spędzony czas - starają się ani na chwilę nie rozstawać ze sobą i z nim. Żona i dziecko jeżdżą więc z Bartkiem na plany filmowe kolejnych produkcji, przy których jest on operatorem, nawet za granicę. Rok temu Magda dowiedziała się, że ma przerzuty do wątroby i kości. Ale i wtedy nie załamała się. Oboje wiedzieli, że zwycięstwo nad rakiem zależy w dużym stopniu od determinacji pacjenta, jego woli życia. A tego Magdzie nie brakowało. I zmiany chorobowe ustąpiły. Od tamtej pory stan zdrowia Magdy się poprawia. Jeszcze nosi różne peruki, ale już odrastają jej włosy, przybyło sił. Dziewczyna szykuje się do zabiegu rekonstrukcji piersi i marzy, żeby znów założyć suknię bez ramiączek, w której brała ślub. Oswoiła raka, teraz uczy innych, jak się go nie bać: koresponduje z wieloma chorymi, udziela wywiadów. Razem z Bartkiem buduje dom na wsi. Wierzy, że spędzą tam jeszcze wiele szczęśliwych lat.