Pierwszy Jazz Camping Kalatówki z 1959 roku wspominają jego pierwsi uczestnicy, m.in.: Jan Borkowski, Krystyna Ciernia-Morgenstern, Andrzej Dąbrowski, Katarzyna Gärtner, Grażyna Hase, Wojciech Plewiński, Rosław Szaybo, Andrzej Idon Wojciechowski. W dokumencie wykorzystano unikatowe materiały archiwalne – filmowe, ikonograficzne, nagrania muzyczne. Film przypomina początki jazzu katakumbowego w pierwszej połowie lat lat pięćdziesiątych. Dokument przedstawia także dwa legendarne zespoły muzyczne: Hot Club Melomani i Sekstet Komedy. Przywołuje również atmosferę artystyczną epoki odwilży po 1956 roku, kiedy to rozkwitły kluby i teatrzyki studenckie i nastąpiła fascynacja jazzem.

Film przedstawia Zbigniewa Romaszewskiego, jednego z najwybitniejszych działaczy opozycji demokratycznej. Główny temat to portret bohatera, ale z drugiej strony film ma skłaniać do refleksji, kim jest i kim powinien być polityk we współczesnym świecie. Autor dokumentu zadaje pytanie widzom, czego oczekuję od polityków dzisiaj. Czy polityk, który jest członkiem innej partii może być tylko wrogiem. Czy oceny polityków można sprowadzić wyłącznie do ocen zerojedynkowych. Kim powinien być polityk i jakie kryteria mają go obowiązywać. Połowę życia bohater filmu poświęcił na walkę o demokrację i prawa człowieka, a drugą już w innej rzeczywistości na działalność jako parlamentarzysta i polityk. Jak nikt inny poznał te rzeczywistości najlepiej od strony działalności politycznej.

Irena nazywała się Ida Englard. Potem Kisielewska. Ukrywała się w klasztorze w Ignacowie. Po wojnie Irena Majchrzak, gdy wyszła za mąż za komunistę. Jej dziadek Chasyd. Rodzice mocno wierzący. Gdy jako 15-latka opuszczała piotrkowskie getto, ojciec który nie mógł uciekać powiedział do niej: "Itele, ale nigdy nie zapomnij, że jesteś Żydówką". Stojący obok wuj: "właśnie odwrotnie, zapomnij, bo nie przeżyjesz". Tym dwóm przykazaniom Irena starała się być wierna przez całe życie.

Film opowiada o życiu i twórczości Erazma Ciołeka - zmarłego w 2012 roku wybitnego fotografa. Wsławił się zdjęciami dokumentującymi polską rzeczywistość po wprowadzeniu stanu wojennego i w latach 80. Niektóre z jego zdjęć księdza Jerzego Popiełuszki funkcjonują do dziś jako ikony. Erazm Ciołek współtworzył podziemny "Przegląd Wiadomości Agencyjnych", był też twórcą słynnych portretów kandydatów "Solidarności" do Sejmu oraz oficjalnym fotografem z ramienia Komitetu Obywatelskiego. Film mówi o fotografii jako o sztuce i jego odpowiedzialności wobec ludzi, których portretuje. Reżyser chce opisać bohatera poprzez analizę patrzenia i widzenia świata.

Film przedstawia dokumenty i sytuacje zupełnie nieznane do tej pory, dotyczące historii Warszawy w czasie II Wojny Światowej, a zwłaszcza Powstania Warszawskiego.

Dokument przedstawia podstawowe założenia eugeniki oraz jej początki w Stanach Zjednoczonych, hitlerowskich Niemczech i międzywojennej Polsce.

Film opowiada historię powstania związku imienia Józefa Trumpeldora – w skrócie Betar. W dokumencie zostały omówione założenia ideowe i cele działania. Betar był organizacją bardzo oryginalna, a przy tym znaczącą, choć dziś nie funkcjonuje ani w literaturze przedmiotu, ani w świadomości historycznej społeczeństwa. Związek Betar lub Bejtar jest niemal całkowicie nieznaną organizacją młodzieży żydowskiej działającą w Polsce, i na całym świecie, od połowy lat 20 - tych do wybuchu wojny. Wielu członków polskiego Betaru odegrało ważną rolę w dziejach odbudowy państwa żydowskiego w Palestynie oraz jego późniejszych losach. O tym jak funkcjonował Betar, jak ważną rolę odegrał w życiu młodych Żydów opowiadają uczestnicy ruchu.

Film dokumentalny przedstawiający bezpośredni wpływ jaki wywarł Związek Radziecki na wybuch II wojny światowej. Autorzy obrazują przygotowaniu sowieckiego imperium do podjęcia ofensywy w celu zajęcia całej Europy i sprytne wykorzystanie wodza nazistowskich Niemiec Adolfa Hitlera jako zapalnika konfliktu, po którego agresji Sowiety będą mogły "wyzwolić" kontynent. To opowieść o "zagadce czterdziestego pierwszego" i największej w historii koncentracji wojsk radzieckich tuż przy granicach z III Rzeszą. Koncentracji wojsk zaskakująco szybko rozbitej przez wojska niemieckie w lecie 1941 r. w trudnych do jednoznacznego wyjaśnienia okolicznościach.

Film odsłania kulisy tajemniczej i niemal nieznanej historii z okresu Holocaustu, która rozegrała się w Warszawie latem 1943 roku i która, z racji swej moralnej dwuznaczności zyskała miano "afery Hotelu Polskiego".

Dokument przybliża losy uciekinierów z NRD, którzy zbiegli ze swojego kraju i przez Polskę chcą się dostać do Niemiec Zachodnich.

Zabawne i wzruszające anegdoty o Wojtku - Niedźwiedziu z Armii gen. Andersa. Po doświadczeniach łagrów, głodu, utraty najbliższych - mały osierocony niedźwiadek, którym trzeba się opiekować, bawić, powoduje u żołnierzy Drugiego Korpusu powrót uczuć, o których zdawało się, już zapomnieli: czułości, przywiązania, posiadania na własność istoty absolutnie ufnej i oddanej, radości w śmiesznych grach i zabawach, które prowokował niedźwiedź no i dumy, że Polacy mają Wojtka, którego wszyscy wokół podziwiają.

Mieczysław Bujak, młody człowiek o życiorysie niezwykłym, a zarazem typowym dla tamtej epoki. Urodził się w 1926 r. w Krakowie. Jego ojciec, legionista, a później znany piłkarz Wisły Kraków, wychował syna na gorącego patriotę. W latach trzydziestych Mieczysław Bujak działał w ZHP. W 1942 r. został żołnierzem AK, kolportował prasę podziemną. Rok później otrzymał przydział do grupy bojowo-dywersyjnej "Żywiciela". Od czerwca do sierpnia 1944 r. był dowódcą drużyny w zgrupowaniu partyzanckim AK Kampinos, z którym przedzierał się do Powstania Warszawskiego, by w końcu walczyć w szeregach Oddziałów Specjalnych "Jerzyki". Po kapitulacji Powstania Mieczysław Bujak trafił do stalagów XI A Altengrabov i XI B Fallinghostel. Uwolniony przez wojska amerykańskie, zgłosił się na ochotnika do armii Stanów Zjednoczonych. Od kwietnia do września 1945 r. był żołnierzem jednostki pancernej 3. Armii USA - brał udział w ostatnich walkach z Niemcami na terenie Czech. Po powrocie do kraju wstąpił do oddziału partyzanckiego WiN kpt. Mariana Bernaciaka "Orlika", działającego na terenie powiatu puławskiego. Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do "ludowego" Wojska Polskiego. Od października 1946 r. służył jako strzelec w 10 DP. Skierowano go do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 w Krakowie (od 1947 r. we Wrocławiu). Ukończył ją w 1948 r. i przez następny rok pełnił funkcję dowódcy 7. kompanii w jednostce Warszawa Praga. Nadal jednak otwarcie przyznawał się do akowskiej przeszłości i krytycznie wypowiadał o otaczającej go rzeczywistości. Młodym, popularnym wśród podchorążych porucznikiem szybko zainteresowała się komórka Informacji Wojskowej. Aresztowano go w sierpniu 1950 r. pod zarzutami: udziału w nielegalnej organizacji WiN, gromadzenia broni i prowadzenia wśród podchorążych agitacji antypaństwowej. Jak wspomina obserwująca proces Mieczysława Bujaka protokolantka, do końca chronił on współoskarżonych i całą winę brał na siebie. 25 kwietnia 1951 r. Wojskowy Sąd Okręgowy nr IV we Wrocławiu skazał go na dwukrotną karę śmierci, inni więźniowie otrzymali jedynie kilkuletnie wyroki. "Walczyliśmy o nową Polskę, Polskę dla wszystkich..." - powiedział w trakcie procesu por. Bujak. Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Egzekucję wykonano 30 sierpnia 1951 r. o godz. 20.00 w więzieniu przy ul. Kleczkowskiej - por. Bujak spoczął w anonimowej mogile na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

Filmowa opowieść o ojcu i synu: urodzonym na Kubie muzyku Jose Torresie, który w Polsce znalazł swoją drugą ojczyznę, oraz jego synu Tomku, który - wychowany w Polsce, odkrywa teraz swoje kubańskie korzenie. Tłem opowieści o ich indywidualnych losach jest najnowsza historia Polski i Kuby, dwóch krajów naznaczonych przez komunizm, które jednak wybrały z czasem inne drogi: podczas gdy Polska odradza się po transformacji ustrojowej, Kuba pogrąża się w skostniałym systemie. Jose Torres poznał oba te oblicza komunizmu, ich podobieństwa i różnice. Do Polski przyjechał bowiem w 1981 r. Ożenił się z Polką, Izabelą, studiował we Wrocławiu, odnosił już tutaj pierwsze sukcesy jako muzyk. Nie podobało się to władzom Kuby, które usiłowały rozdzielić małżonków i podstępem ściągnęły Torresa na łono ojczyzny. Aby móc zobaczyć swego pierworodnego syna, który w tym czasie się urodził, z kolei Jose musiał uciec się do wybiegu. Jego chwilowy wypad do Polski trwa do dziś. Od tamtego czasu nie był na Kubie, gdzie zostawił wszystkich krewnych. Ale z Izą stworzył szczęśliwy dom w naszym kraju, doczekał się także drugiego syna, stał się popularnym i cenionym artystą. Za to na Kubę pojechali Iza i starszy syn Tomek, którzy zabrali ze sobą nagrany na wideo list Jose do jego rodziny w Hawanie. Liczni krewni, którzy nie widzieli go od ćwierć wieku, mają okazję chociaż w ten sposób ujrzeć go i posłuchać, nacieszyć się jego szczęściem i sukcesami. Bo im samym życie nadal upływa znacznie dramatyczniej. W filmie przeplatają się nagrane w Polsce autobiograficzne wspomnienia Jose i zarejestrowane na Kubie relacje Izy. Jednym towarzyszą sceny z życia Jose w Polsce (koncerty, jubileusz 25 - lecia twórczości, próby, spotkania z przyjaciółmi), tym drugim zaś sceny z pobytu Izy i Tomka na Kubie. Spoiwem obu wątków są archiwalia i zdjęcia z okresu, o którym opowiadają (z Kuby lat 60. i z Polski początku lat 80.). Dodatkowo Tomek, również muzyk, jak ojciec i wielu kubańskich krewnych, nagrywa dla ojca amatorską kamerą dziennik z podróży. Każdego dnia opowiada, kogo z rodziny właśnie poznał i co nowego zobaczył, co mu się podoba, co go zaskakuje. A także co sprawia, że jednym z jego idoli jest legendarny Che Guevara. Ilustrację muzyczną filmu stanowi oczywiście muzyka skomponowana i grana przez Jose i Tomka Torresów.