Film o miłości, sporcie i polityce ukazujący historię czechosłowackiej reprezentacji koszykarskiej w jej złotym okresie - od końca lat 30. do początku 50. W 1946 roku drużyna koszykarska osiągnęła swój największy sukces - zdobyła mistrzostwo Europy. Pięć lat później zmierzyła się natomiast ze Związkiem Radzieckim w meczu, którego przebieg można uznać za symboliczną zapowiedź nadchodzących lat politycznego ucisku. Na tle tych wydarzeń rozgrywa się romans młodego czeskiego koszykarza i tancerki, polskiej Żydówki zmuszonej do ucieczki z ojczyzny. Para poznaje się zaraz po wojnie na mistrzostwach w Genewie, ale kilka lat później, gdy ich drogi krzyżują się ponownie, Europę dzieli już żelazna kurtyna.

  Miasto Gyumri w Armenii ucierpiało podczas tragicznego trzęsienia ziemi 7 grudnia 1988 roku. Dokładna liczba ofiar nie jest znana. Oficjalnie było to 25 tysięcy ludzi, nieoficjalnie – trzy razy tyle. Jedną trzecią stanowiły dzieci. Przez dwadzieścia lat mieszkańcy Gyumri starali się zapomnieć o katastrofie, pogodzić z utratą i zaakceptować nowe potomstwo. Dzieci narodzone po kataklizmie często noszą imiona swoich zmarłych braci lub sióstr, których nigdy nie miały okazji poznać. Niekiedy rodzicom kolejne dzieci w swoisty sposób zastępują te utracone. Wielu ludzi nie potrafi powrócić do normalnego życia: poszukują zaginionych krewnych, urządzają domowe muzea pamięci. Przez cztery lata Jana Ševčíková zbierała relacje na temat katastrofy. W swoim filmie zaznajamia nas z ogromem rozpaczy tych, którzy stracili najbliższych. Tych, których rany w duszy są ciągle niezagojone. Nie epatuje jednak ludzkim cierpieniem. Bardziej ją interesują sposoby radzenia sobie z nim. Reżyserka uświadamia nam wieloletnie skutki trzęsienia ziemi. Żyje drugie pokolenie jego ofiar – dzieci urodzone po kataklizmie. Dzisiejsze nastolatki nie tylko dźwigają brzemię wspomnień o utraconych braciach i siostrach, lecz także są bezustannie porównywane z wyidealizowanym rodzeństwem. Autorce udało się przedstawić obraz zbiorowej traumy i jej konsekwencje. Niezwykły klimat filmu tworzą wspomnienia ludzi wydobytych spod gruzów, niesamowite opowieści o wyostrzeniu zmysłów na chwilę przed katastrofą, a także historie o mocy udzielanej przez duchy zmarłych. Splatając różne narracje, Ševčíková balansuje między trzymającym w napięciu reportażem a przenikliwą pracą antropologa zainteresowanego sposobami, za pomocą których tradycyjna kultura przetwarza zbiorowe doświadczenie.