Refleksja na temat wartości ludzkiego życia. Przy pomocy skomplikowanych działań komputerowych zostaje dokonana ocena życia pewnego mężczyzny. Wynik brzmi: zero. Jest to jednocześnie wyrok. Człowiek zapada się pod ziemię, a na jego nagrobku pojawia się symbol nieskończoności.

Kilkadziesiąt osób wykonuje w kółko te same czynności, krążąc po pokoju.

Niezwykłe przygody ludzika z plasteliny - Plastusia, który jest ulepiony przez uczennicę Tosię.

Historia pięknej księżniczki Parysady, która zapragnęła posiąść jedyną rzecz, jakiej dotąd nie miała.

Rodzinne spotkania kolejnych pokoleń, które zawsze kończą się nieoczekiwaną pointą.

Próba przedstawienia zwyczajnego epizodu z życia człowieka w różnych ujęciach i z różnych punktów widzenia.

"Zupa" to 8-minutowy film eksperymentalny Zbigniewa Rybczyńskiego, zrealizowany w łódzkim Se-Ma-Forze, będący filozoficzną refleksją na temat egzystencji w realiach przytłaczającej, zunifikowanej rzeczywistości. Film ukazuje pozornie zwykły poranek mężczyzny, którego codzienna rutyna - mycie zębów, śniadanie, droga do pracy - zostaje zdeformowana przez surrealistyczne zabiegi formalne: obrazy widziane są z nietypowych perspektyw (np. wnętrza jamy ustnej), a przerysowane kolory i zniekształcona skala nadają światu groteskowy, odpychający charakter. Kiedy sugerowana zostaje śmierć bohatera w katastrofie kolejowej, film zaczyna się dosłownie spalać, taśma  rozpada się na oczach widza. W warstwie dźwiękowej Mieczysław Janik i Eugeniusz Rudnik tworzą niezwykle niepokojące tło - zwykłe dźwięki codzienności zostają przetworzone w groteskowe efekty akustyczne, które potęgują uczucie obcości i absurdu. "Zupa" była dla Rybczyńskiego osobistym wyrazem frustracji - jak sam mówił, to film o jego ówczesnym życiu i alienacji. Choć trudna w odbiorze, ta krótkometrażowa animacja zapowiadała jego późniejsze eksperymenty, w tym oscarowe "Tango", i przyniosła mu międzynarodowe uznanie - m.in. Brązowego Smoka na Krakowskim Festiwalu Filmowym.

Siedząc na bezludnej wyspie, rozbitek oczekuje ratunku.

Śpiącego pieska budzi miauczenie. Wkrótce wychodzi na jaw, kto tak hałasuje.