Profesor Henryk Skarżyński, światowej sławy otolaryngolog. Z jednej strony pedantyczny, skupiony na pracy, wybitny mikrochirurg, z drugiej wrażliwy poeta, rzeźbiarz, wnikliwy obserwator ludzkiej natury. Wydawałoby się, że niemożliwe połączenie. Ale przecież mówi się, że ludzie genialni zawsze są trochę inni, a on jest geniuszem. Jego życiorys to gotowy scenariusz na film. Film o pisarzu, poecie, stolarzu, o rozkochanym w muzyce pasjonacie historii i wreszcie o humaniście, który żyje dzięki swoim pasjom i dla nich. Ten film to historia opowiedziana emocjami pacjentów, którzy zatopieni w ciszy stracili już nadzieję, potem po raz pierwszy słyszą otaczające ich dźwięki, wreszcie płaczą ze szczęścia, bo usłyszeli brzmienie własnego głosu. I kiedy już wydaje się, że nic bardziej nie może nas poruszyć, zaczynają wyłaniać się wyjątkowo mocno skrywane emocje samego bohatera. Profesor Henryk Skarżyński rusza w podróż do samego siebie, podróż przez wzruszenia, radości, szokujące odkrycia i łzy.

Wspólny kredyt łączy przyrodnich braci mocniej niż więzy rodzinne. Chcąc zarobić na jego spłatę, biorą sprawy we własne ręce!

Śpiewak operowy Piotr Pajączkowski dzięki występom z chórem Filharmonii Warszawskiej przemierzył całą Europę. Tenor choruje na stwardnienie zanikowe boczne. W latach 80. Piotr Pajączkowski wyemigrował do Niemiec, w których mieszka do dzisiaj. Przez 25 lat kariery zawodowej śpiewał na scenie Opery w Hamburgu.

Serial komediowy opowiadający o perypetiach dwóch rodzin, które przez niefortunny splot zdarzeń zmuszone są zamieszkać pod jednym dachem. Rodziny Monteckich i Kapuleckich dzieli wszystko, od poglądów po styl życia.  Andrzej Montecki (Marek Bukowski), wykładowca, jego młoda konkubina Dżesika (Paulina Śmigielska) oraz syn z pierwszego małżeństwa, Roman (Przemysław Furdak), to ludzie nowocześni, liberalni, z wyższością traktujący ludzi o innych poglądach. Głowa drugiej rodziny - Bożydar Kapulecki (Piotr Szwedes), objął właśnie posadę wiceministra bliżej nieokreślonego ministerstwa, a jego żona Bożena (Anna Samusionek) zasiada w radzie nadzorczej spółki skarbu państwa. Kapuleccy mają czwórkę dzieci (trzech małoletnich synów i nastoletnią Julię, chwilowo przebywającą na pielgrzymce w Meksyku). Rodziny poznają się, gdy pragnący wyemigrować do USA Monteccy wynajmują swoje nowoczesne mieszkanie Kapuleckim, by za uzyskane w ten sposób pieniądze utrzymać się za oceanem. Niestety wskutek politycznej afery Andrzej wraz z rodziną musi jednak pozostać w kraju. Dwa patrzące na siebie z niechęcią rody są zmuszone zamieszkać razem w przerobionym ze starego pawilonu fabrycznego apartamencie, co prowadzi do licznych spięć i konfliktów. Pomimo jednak różnic między przedstawicielami młodego pokolenia - Julią i Romanem - wybucha płomienna miłość.

Marcin, nowy dyrektor Teatru Popularnego w Warszawie, zmaga się z problemami współczesnego świata sztuki. 

Szczyt okupacyjnego terroru. W getcie po wielkiej akcji przetrwało jeszcze kilkadziesiąt tysięcy Żydów. Grupka ludzi zakłada konspiracyjną organizację Żegota, mającą ratować ocalałych i nieść pomoc tym, którzy ukrywają się po aryjskiej stronie. Kim byli ludzie, którzy kierując się humanitaryzmem, a czasem zwykłym odruchem litości narażali życie, by ratować innych? Jakie musieli podejmować decyzje? Skąd brali na chleb? Jak czuły się żydowskie dzieci, nagle oderwane od rodziców i rzucone w obce środowisko.

Bohater filmu, prof. Jerzy Regulski, tytułową siłę wykazywał przez całe życie, a szczególnie mu się przydała, gdy Tadeusz Mazowiecki powołał go na pełnomocnika rządu d/s reformy samorządowej. Zmiany prawa i stosunków własnościowych musiały być zasadnicze, bo w PRL - u wszystko było zarządzane centralnie. Nie była temu przychylna stara, odziedziczona po poprzednim systemie administracja, ale i koledzy z Solidarności nie bardzo rozumieli wagę sprawy. Trzeba było się przewiercać nawet przez swoich, w czym pomogły tradycje domowe bohatera. Patriotyzm, ale połączony z pragmatyzmem i trzeźwą oceną każdej sytuacji, bohaterowi wpoił ojciec, żołnierz wojny 1920 roku i także człowiek odnoszący sukcesy w interesach. Profesor, pomimo swoich 90 lat, był czynny zawodowo, doradzał prezydentowi RP, Bronisławowi Komorowskiemu. Długie życie to odpowiednia perspektywa, by opowiedzieć o elitach w II Rzeczpospolitej, przeżyciach w PRL - u, gdzie mimo wszystko trzeba było robić swoje i realiach III RP, w których budowie profesor odegrał wybitną, choć nie zawsze docenianą rolę.

"Ja to mam szczęście" to serial komediowy opowiadający losy przezabawnej pięcioosobowej rodziny. Akcja głównie dzieje się w kuchni - miejscu rodzinnych spotkań, gdzie poruszane są tematy codzienne, czasami komiczne, czasami tragiczne, gdzie się plotkuje przy kawie lub wypłakuje przy tabliczce czekolady. W rodzinie rządzi twardą ręką Joanna, z zawodu pielęgniarka. Jej obecny mąż Jerzy, oddany bezgranicznie i zakochany po uszy, pracuje jako deweloper. W domu jest troje dzieci: Ela - córka Joanny z poprzedniego związku, nastoletni syn Jerzego oraz 8-letnia Zosia, córka Jerzego i Joanny. W wychowaniu dzieci uczestniczą także była żona Jerzego i były mąż Joanny. Swoje trzy grosze wtrącają także dziadkowie: rodzice Joanny oraz pełna temperamentu, kochająca życie i... mężczyzn matka Jerzego. Taka mieszanka prowadzi do wielu zabawnych sytuacji.

Ludwik i Natalia Boscy zmagają się z wychowaniem dorastających synów.

"Norwegia: dramat i nadzieja" to film dokumentalny, który jest zapisem stanu emocji Norwegów po największej tragedii, jaka spotkała ich od czasu wojny. Szaleniec z zimną krwią zabił na młodzieżowym obozie na wyspie Utoya kilkadziesiąt osób. Teraz Norwegowie robią wszystko, by nie pogrążać się w bólu i rozpaczy. W filmie wypowiadają się ci, którzy przeżyli. Oni cudem uszli z życiem, ale ich przyjaciele nie mieli tyle szczęścia. Ci bardzo młodzi ludzie wydorośleli w jeden dzień. W jaki sposób trauma z młodości wpłynie na resztę ich życia?

Patrząc na piękną, smukłą Magdę Prokopowicz, nikt nie pomyślałby, że przez kilka lat walczyła ze śmiertelną chorobą, która ją straszliwie okaleczyła. Wszystko wskazuje na to, że tę walkę wygrała, chociaż pewności nie będzie miała nigdy. Magda bardzo wcześnie musiała oswoić się ze śmiercią. Jej rodzice zmarli na raka: ojciec - gdy miała 14 lat, a matka, gdy Magda była osiemnastolatką. Ona sama była więc w grupie podwyższonego ryzyka, mogła spodziewać się, że i jej los nie oszczędzi takich doświadczeń. Gdy poznała Bartka Prokopowicza, znanego operatora i swojego przyszłego męża, oboje zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia i szybko zdecydowali się na ślub. Wiedzieli, że chcą być ze sobą na dobre i na złe, "dopóki śmierć ich nie rozłączy". Chmury zawisły nad ich szczęściem, gdy Magda miała 27 lat. Pewnego dnia wyczuła guzek w piersi. Diagnoza brzmiała jak wyrok: obustronny złośliwy rak piersi. Dla Bartka było oczywiste, że będzie przy niej trwał, wspierał ją, że nie przestanie jej kochać. A właśnie wtedy szczególnie go potrzebowała. Początkowo, pamiętając wieloletnie cierpienia matki, którą pokonał rak piersi, Magda nie chciała poddawać się tradycyjnej kuracji, nie wierzyła w jej efekty. Próbowała medycyny niekonwencjonalnej. Lekarze namawiali ją jednak na poddanie się obustronnej mastektomii, ostrzegając, że inaczej nie będzie dla niej żadnego ratunku. Gdy okazało się, że jest w ciąży, namawiali ją na jej usunięcie. Magda jednak zdecydowała się urodzić, a w utrzymaniu ciąży bardzo pomógł jej onkolog, dr Jerzy Giermek. Ze względu na dziecko zrezygnowała jednak z eksperymentów, zgodziła się na operację. Była w trzecim miesiącu ciąży, kiedy usunięto jej obie piersi. Bardzo to przeżyła: do tej pory trudno jej o tym mówić, choć jej mąż zapewnia, że nie wpłynęło to w żaden sposób na jego uczucie do niej i ze sposobu, w jaki wypowiada te słowa, widać, że nie jest to tylko pusta deklaracja. Później była półroczna chemioterapia, podczas której Magdzie wypadły piękne, gęste włosy, stanowiące jeden z jej atutów. Przyszła mama wstydziła się swej łysej głowy, właściwie na cały czas kuracji odcięła się od świata. Dwa tygodnie po jej zakończeniu na świat przyszedł mały Leonek, oczko w głowie rodziców, którzy - świadomi, jak cenny jest wspólnie spędzony czas - starają się ani na chwilę nie rozstawać ze sobą i z nim. Żona i dziecko jeżdżą więc z Bartkiem na plany filmowe kolejnych produkcji, przy których jest on operatorem, nawet za granicę. Rok temu Magda dowiedziała się, że ma przerzuty do wątroby i kości. Ale i wtedy nie załamała się. Oboje wiedzieli, że zwycięstwo nad rakiem zależy w dużym stopniu od determinacji pacjenta, jego woli życia. A tego Magdzie nie brakowało. I zmiany chorobowe ustąpiły. Od tamtej pory stan zdrowia Magdy się poprawia. Jeszcze nosi różne peruki, ale już odrastają jej włosy, przybyło sił. Dziewczyna szykuje się do zabiegu rekonstrukcji piersi i marzy, żeby znów założyć suknię bez ramiączek, w której brała ślub. Oswoiła raka, teraz uczy innych, jak się go nie bać: koresponduje z wieloma chorymi, udziela wywiadów. Razem z Bartkiem buduje dom na wsi. Wierzy, że spędzą tam jeszcze wiele szczęśliwych lat.

Przywołany tęsknotą synowskiej duszy i doświadczeniem sentymentalnej podróży do Kraju Ojca portret rodzinny Andrzeja Panufnika (1914-1991) - znakomitego kompozytora, który uciekając na Brytyjskie Wyspy zrezygnował z uroków "socjalistycznej sławy".

Film opowiada o najważniejszych postaciach, które przyczyniły się do odzyskania niepodległości i odegrały istotną rolę w kształtowaniu nowo powstałego państwa polskiego. Dokument przypomina skomplikowany proces tworzenia się państwa polskiego, po 123 latach niewoli. Wykorzystano archiwalne filmy, fotografie, dokumenty i wspomnienia opisujące tamte dni.

Feliks Dzierżyński pochodził z Polski, ale był przede wszystkim współtwórcą państwa sowieckiego. To on stworzył policję polityczną. Był rewolucjonistą i terrorystą. Jednak mieszkańcy Rosji i Białorusi zgodnie uznają, że to dzięki niemu państwo rosyjskie powstawało na solidnych fundamentach moralnych. Dzierżyński całkiem inaczej oceniany jest w Polsce. Kiedy runął jego pomnik na placu Bankowym w Warszawie, zebrany tłum otwarcie potępiał jego zbrodniczą działalność.