Ale i Alex po 15 latach bycia razem decydują się wydać przyjęcie kończące ich związek.

Niedaleko mieszkania policjantki wprowadza się nowa rodzina. Wkrótce kobieta odkrywa kryminalną przeszłość sąsiada.

Pewnego ranka mieszkańcy wieżowca odkrywają, że ich budynek otacza dziwna, czarną jak smoła materia. Wystarczy jedna odważna dusza, aby zdać sobie sprawę, że jest ona niebezpieczna: niszczy wszystko i wszystkich, którzy do niej wchodzą. Kontakt ze światem zewnętrznym staje się niemożliwy, więc mieszkańcy są pozostawieni sami sobie. Wraz z upływem czasu i pozornym brakiem końca nadprzyrodzonej kwarantanny, piętra wieży stają się podzielone rasowo, jedzenie staje się rzadkością, a człowieczeństwo wycieka z lokatorów z dnia na dzień...

Montfermeil, które pulsuje od napięć, gniewu i niepewności to miejsce, w którym nawet niewinny psikus może okazać początkiem rewolucji.

Stare legendy o bestii z Gévaudan prowokują młodego filmowca do podróży w kierunku pasterskiego departamentu Lozère na południu Francji.

Opowieść o wyspie zamieszkanej jedynie przez kobiety i ich kilkuletnich synów. W tym utopijnym świecie żyje wraz z matką dziesięcioletni Nicholas, który przeczuwa, że coś jest tutaj nie w porządku. Wraz z innymi chłopcami jest bowiem poddawany kolejnym medycznym procedurom i podejrzanym badaniom. Bohater zaczyna nie ufać matce i stara się zgłębić prawdziwą naturę tajemniczych zabiegów oraz odkryć, co tak naprawdę kobiety robią w nocy, gdy wszystkie dzieci śpią. Jego wyprawę w głąb samego siebie określa nie tylko poetyka sennego koszmaru, ale i złowrogie otchłanie oceanu, w jakie nieustannie zanurzają się ekranowe postacie.