Hmmm. Ciekawe spojrzenie. I w sumie rozumiem co masz na myśli. Jednak sam będąc z reguły beztroskim pozytywistą, optymistą, ale pozbawionym złudzeń (tak się da!) nie uważam, aby jego filmy przygnębiały. Widzę tu ten brak wartości skryty pod powierzchownym surrealizmem i komizmem ("Zimny bufet", "Jaja"), ale np. takie "Un, deux, trois, soleil" jest dla mnie filmem pozbawionym nihilizmu. Widzę w nim realizm, ale i życiową pasję. Jakąś dziwną miłość do życia wynikającą z obdarcia go z mitów o jakimś głębszym sensie istnienia. Film był miejscami gorzki i straszny, ale ostatecznie poruszył mnie w sposób pozytywny. Mam wrażenie , że film ten jest pewnym oczyszczeniem, harmonią wynikającą z pogogdzenia się z tą pustką " w kolejnych wartościach, ideałach i sensach życia...". Pokazuje, że życie odarte ze złudzeń, pełne bólu i radości może być piękne. Życie musi być czasem gorzkie, żeby było piękne. Ja tak to widzę. Ale ogólnie masz rację, warto spojrzeć na jego filmy głębiej, zajrzeć pod ten powierzchowny absurd, surrealizm i czarny humor. I wydaje mi się też, że wtedy w jego dramatach zobaczymy więcej nadziei i radości, niż w komediach, które faktycznie są nieco histeryczne, desperackie.

Nie dziwi mnie, żeś to akurat Ty tu zajrzał, a nie kto inny!
Ale jak czytam, co zapisujesz pod różnymi filmami, to z kolei bardzo mnie dziwi, że filmweb jeszcze Cię nie zatrudnił. Czy oni są ślepi???

Znajdziesz gdzieś napisy też do Brzdąkania lodu i Dzięki ci, życie! Polecam. Mój mężczyzna - nieco słabszy. Z kolei Nasza historia jest fenomenalna, ale chyba nie ma napisów - film od początku do końca utrzymany w poetyce snu, z charakterystycznymi dla tego niekonsekwencjami i aberracjami.