Film o światowej sławy dyrygencie Arturze Rodzinskim (1892-1958) jest opowieścią o człowieku i artyście, o pasji do muzyki, sukcesach i rozczarowaniach, namiętności do kobiet, dążeniu do doskonałości i gonitwy za pełnią życia. W czterech częściach filmu, nazwanych aktami, przedstawiono drogę artystyczną Rodzińskiego. Cztery zasadnicze części przedziela INTERMEZZO, w którym pojawiają się prywatne wątki z życia Rodzińskiego.

Film przedstawia losy sióstr Lilpop, córek znanego w okresie międzywojennym warszawskiego architekta (autor kamienicy Jabłkowskich). Cztery prowadzone równolegle wątki opowiadają o uczuciach będących motorem ich życia. Jest to więc historia nieudanego małżeństwa Anieli Lilpop z dyplomatą Witoldem Mieczysławskim, a także jej "jesiennego" związku z prezydentem rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie Edwardem Raczyńskim. Jest opowieść o pełnym poświęceń małżeństwie Haliny Lilpop ze światowej sławy dyrygentem Arturem Rodzińskim. Jest historia małżeństwa Felicji Lilpop z Kazimierzem Krancem, niezwykły obraz związku dwojga artystów (pianisty i malarki), którym los nie pozwolił na realizację ambicji, ale we wzajemnym uczuciu odnaleźli oni lek na przeciwności losu. Czwarty wątek dotyczy zakończonego samobójstwem życia najmłodszej z sióstr, Marii i jej, uważanego za mezalians, małżeństwa z przedwcześnie zmarłym pisarzem Zbigniewem Uniłowskim. Losy tych urodzonych na początku XX w. niezwykłych kobiet, ukazane są w związkach z innymi ludźmi. Film, opowiadając historie prywatne, przedstawia zarazem ważny fragment historii Polski. Pierwsza część przywołuje atmosferę życia przedwojennej polskiej inteligencji i kół artystycznych. Druga, obrazując życie bohaterek poza Polską w czasie II wojny światowej, oddaje atmosferę niecierpliwego oczekiwania końca wojny. Trzecia zaś traktuje o sprawach, jakimi żyła, pogodzona już z powojenną sytuacją, polska emigracja w Stanach Zjednoczonych i Anglii, a wraz z nią siostry Lilpop, które odnalazły powołanie w działalności, tak ważnych także dla życia kraju, organizacji polonijnych. Na Festiwalu Polskich Filmów w Los Angeles (2007) film otrzymał nagrodę główną dla najlepszego dokumentu.