Może to przekora tego starego lumpa którego wszyscy kochamy.

Myślę, że doszukiwanie się głębokiego sensu w poezji Bukowskiego jest jednak pozbawione sensu ;) Tym bardziej nie oskarżałbym go o nihilizm. Bukowski był po prostu człowiekiem nie oczekującym od życia nie wiadomo czego, zawsze pisał to co mu leżało na duszy i spotkanie, o którym wspomina w wierszu uświadomiło mu pewnie to nad czym nigdy się nie zastanawiał. Nie oszukujmy się to nie był raczej człowiek wpatrzony rozmarzonymi oczami w ocean opisujący wewnętrzne piękno ukryte w jego głębinach. Doszedł do wniosku, że to tylko woda i nie ma się czym podniecać i przelał to na papier. Chyba za to go lubię.

"Myślę, że doszukiwanie się głębokiego sensu w poezji Bukowskiego jest jednak pozbawione sensu"
To tak samo, jakbyś napisał, że doszukiwanie się głębokiego sensu w życiu nie ma sensu.

No bo nie ma sensu. Obejrzyj sobie film Bukowski: Born Into This, który pokazuje jakie podejście do życia miał Bukowski.

Może nie ma sensu. Bukowskiego przeczytałam kilka książek i mnóstwo wierszy, widziałam też jeden film dokumentalny. To nie czyni ze mnie specjalistki. Podoba mi się u Bukowskiego właśnie to, że każde błahe wydarzenie może zamienić w wiersz.

Zmierzam głównie do tego, że Bukowski miał bardzo specyficzne podejście do życia. Jak czytałaś książki to wiesz o co chodzi. Nigdy nie mogłem przetrawić w szkole zgłębiania tematyki wierszy. Autor przelewa na papier to co w danej chwili czuje, w przypadku Bukowskiego niejednokrotnie pewnie miało to miejsce po kielichu i tylko on sam mógłby powiedzieć o co mu chodziło w wierdzu np zacytowanym przez autora. A odbiorca? Interpretuje to na swój sposób. Bukowski pisząc taki wiersz być może chciał ująć prostotę sytuacji i może w tym nie być żadnej głębi, której można by się doszukać ;) Pozdrawiam.

A ten film polecam naprawdę świetna rzecz.

Zwykle "artyści" widzą piękno w brzydocie. A tutaj nagle, sześcioletnie dziecko widzi brzydotę tam gdzie wszyscy widzą piękno. I dlatego jest geniuszem.

true

Nie wiem gdzie wy widzicie odjechany surrealizm w tym wierszu. Siadł dzieciak ,szczery ,nietkniety przez schematy kulturowe i powiedział to co było dla niego naturalne: nie podoba mi sie to. A podmiot liryczny siedzący z nim w przedziale zrozumiał, że nauczył się odbierać rzeczy jako piękne ,mimo ,że takie nie są, zauważył jak bardzo w zyciu jest pozbawiony własnego zdania i że kierunek w którym jedzie pociąg, nie jest narzucany przez niego, lecz przez maszyniste, Dołujący wiersz.

Trafiony zatopiony :)

No najbardziej oczywiste, takie szkolne odczytanie, jest to, że dziecko nie jest zmanierowane, nie jest przekształcone w dorosłego żyjącego kliszami wykreowanymi przez społeczeństwa postrzeganie piękna. Nie ma tabu, stygmatyzacji, szufladkowania, sądów estetycznych i moralnych wpojonych mu przezeń. Dlatego odważył się powiedzieć, że morze, które byłoby epitomem tego co piękne, jest w rzeczywistości brzydkie. Takie ukazywanie dzieci, geniuszy, jest w literaturze rozpowszechnione mocno przecież. Taki konflikt, tzn. nieznajdowanie przyjemności w ogólnie przyjętych rozrywkach, piękna w ogólnie uznanymi za piękne jest też motywem który się pojawia. Ale być może można coś więcej powiedzieć wpisując to w kontekst jego poezji w ogóle, ciężko mi powiedzieć, dopiero będę zaczynał zapoznawanie się z nią.

kurczę, w sumie to ten komentarz sprzed pięciu lat wyjaśnił już to ładnie

Poczytaj wiersze Jima Morrisona, nic nie zrozumiesz oprócz tego że facet tworzył na nieustannym kwasie. Przelewał na papier daną chwilę i było to bardzo pojechane. I co z tego. Czy to coś zmienia. Był geniuszem.