Charles Coburn zaczął swoją przygodę z aktorstwem w wieku lat sześćdziesięciu, po śmierci swojej pierwszej żony. Traktował kino jako lukratywne zajęcie na emeryturze, tymczasem dzięki niemu stał się sławny. Został trzykrotnie nominowany do Nagrody Akademii Award w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy i w końcu ją zdobył za rolę w komedii romantycznej "Wesoły sublokator" (1943), w której gra starszego człowieka, wynajmującego mieszkanie u młodej kobiety, po to, by od razu odstąpić je młodszemu mężczyźnie, a następnie zabawić się w swata. jego najbardziej pamiętnym wizerunkiem jest fałszywy dżentelmen na statku ("pułkownik" Harrington), lubieżnie gapiący się przez monokl i planujący zdradzić swoją żonę, graną przez Barbarę Stanwyck, w "Lady Eve"(1941), jednak jest równie dobry podczas innego rejsu, jako przyszły milioner (sir Francis Beekman), którego za cel obiera sobie Marilyn Monroe w "Mężczyźni wolą blondynki" (1953). Zasadniczo jednak jego staroświecki wygląd tłuścioszka i skrzekliwy głos pasowały raczej do ról konserwatywnych członków establishmentu, takich jak sędziowie, politycy, akademicy czy teściowie, którzy w dramatach lub komediach starają się wejść w drogę energicznym młodym mężczyznom, jak w "Historii Aleksandra Grahama Bella" (1939), "Edisonie"(1940), "Niebiosa mogą poczekać"(1943), "Małpiej kuracji"(1952), "Jak zamordować bogatego wujka"(1957). Coburn jest niezwykle przekonywujący w nietypowej dla niego, bo poważnej, mrocznej roli w "Kings row" (1942), gdzie jako sadystyczny małomiasteczkowy chirurg niepotrzebnie amputuje nogi Ronaldowi Reaganowi. Jego twarz była łatwa do zapamiętania, dlatego też często pojawiał się w małych rólkach w porudkcjach skupiających same gwiazdy, takich jak "W 80 dni dookoła świata"(1956) i "Historia ludzkości"(1957 r.).