Film powstawał w okresie kryzysu życiowego, przez który przechodził Jørgen Leth, ma więc pochmurny, czysto osobisty wydźwięk. Ton nadaje głos reżysera, który w początkowej scenie podczas golenia wypowiada słowo "obrzydzenie”. W swobodnie połączonych scenach przypominających skecze aktorzy przedstawiają poszczególne cechy charakteru. Do nośnych emocji należą niepokój, brak zdecydowania czy blokada twórcza, z którą walczy alter ego Letha - Claus Nissen. Studyjne sceny baletowe, obserwacja pełnej miłości relacji pomiędzy kobietą i jej córką z Nikaragui czy zdjęcia dokumentalne z Wysp Trobriandzkich starają się wspólnie uchwycić istotę miłości.

Podczas pobytu w więzieniu Egon planuje kolejny skok. Chce wykraść cenną starożytną wazę z Królewskiego Teatru.

Niemiecki naukowiec pracuje nad sposobem tłumienia nadmiernie agresywnych zachowań żołnierzy. Żołnierze z szpitala wojskowego stają się ofiarami jego eksperymentów przeprowadzanych na pewnych obszarach mózgu.