D.W. Griffith I

David Llewelyn Wark Griffith urodził się w styczniu 1875 roku w miasteczku LaGrange w stanie Kentucky. W historii kina to jeden z najbardziej płodnych reżyserów, ma na swoim koncie wyreżyserowanych ponad 500 tytułów, choć wiele z nich to krótkie metraże. Griffith przeszedł do historii również jako niezwykle kontrowersyjna postać ze względu na swoje przekonania polityczne.

Jego podstawowe spojrzenie na kino, a szczególnie na warstwę fabularną i tematykę, ukształtowała młodość. Ojciec Griffita był zubożałym plantatorem, brał jednak udział w Wojnie Secesyjnej, gdzie odnosił sukcesy i dorobił się stopnia pułkownika. Młody Griffith przesiąkał jej wydarzeniami i konsekwencjami, a także opowieściami ojca, kształtując swoje przekonania polityczne i socjologiczne, które potem licznie wykorzystywał w swoich filmach. Jego dwie najsłynniejsze pozycje to "Narodziny narodu" i "Nietolerancja". Pierwszy z nich poświęcony jest właśnie tematowi Wojny Secesyjnej i na jej tle rozgrywa się film.

Poglądy Griffitha do dziś budzą kontrowersje. Oskarżany był o rasizm i tępienie Murzynów oraz o sympatyzowanie z Ku-Klux-Klanem. W "Narodzinach Narodu" nie zatrudnił - z wyjątkiem epizodów - żadnego ciemnoskórego aktora, a Murzynów zagrali biali z pomalowanymi twarzami i dłońmi pastą do butów. Przed atakami próbował bronić się, mówiąc, że "kocha Murzynów", a tak naprawdę nie jest rasistą tylko zwolennikiem "niemieszania ras". Twierdził, że uważa tylko, że biali z czarnymi nie mogą żyć w zgodzie i harmonii i razem budować wspólnych społeczności. Jego kolejną próbą obrony był właśnie film "Nietolerancja", w którym chciał by doszukiwano się nie jego nietolerancji, ale nietolerancji jego poglądów.

Pod względem technicznym i fabularnym Griffith był jednym z wielkich nowatorów kina, trochę jednak zapomnianym. To on wprowadził do filmu wielowątkowość, zasadę rozwiązywania wszystkich fabularnych problemów nagle i na samym końcu filmu, jest uważany również za twórcę powszechnie znanego i szeroko rozumianego "happy-endu". Zaczął też wykorzystywać w kinie tak zwany "system gwiazd", Griffith twierdził bowiem, że pewne nazwiska mogą przyciągnąć uwagę mężczyzn. Co ciekawe, był przekonany, że to mężczyźni są jedynym głównym odbiorcą kina, dlatego stawiał na kino oparte w dużym stopniu na sensacji i akcji. Zdecydował się również na wyjście z kamerą z punktu centralnego, teatralnego; kierując obraz na boki i kamerując z różnych kątów, co także było ówczesną innowacją. W jego filmach mamy także niespotykaną do tamtego czasu scenografię, zdjęcia plenerowe i batalistyczne. Dlatego jego "Narodziny Narodu" uważane są za pierwszą amerykańską superprodukcję.

Do D. W. Griffitha można porównać chyba tylko Orsona Wellesa. Griffith podobnie jak ten drugi, był tak samo twardy w swoich przekonaniach, których do końca swojego życia nie zmienił. Uważał się za jedynego słusznego twórcę, nieomylnego, najlepszego i wyjątkowego. Nie zwracał uwagi na poglądy krytyków oraz prasę. Przyczyniło się to po części do upadku Griffitha. Wprowadzenie dźwięku, które niezwykle go irytowało, nowe spojrzenie na kino innych twórców oraz skostniałe poglądy reżysera, spowodowały, że Hollywood zapomniał o nim. Po kilku nieudanych próbach tworzenia filmów za własne pieniądze już w latach 30., zmarł samotnie w hotelu. Było to 21 lipca 1948 roku. Przez ostatnie 20 swoich lat zrealizował tylko kilka pozycji ze swojej olbrzymiej filmografii. Oscar za całokształt dla Griffitha, przyznany przez Akademię w 1935 roku do dziś budzi kontrowersję.