Faustyna Kowalska 

Święta Maria Faustyna Kowalska (Helena Kowalska) była mistyczką, stygmatyczką, wizjonerką oraz siostrą zakonną ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Urodziła się w 1905 roku w Głogowcu, ówcześnie na terytorium Rosji. Była najmłodszym z trójki dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich. Pochodziła z bardzo ubogiej rodziny, jej rodzice byli rolnikami. Już we wczesnym dzieciństwie była troskliwa, opiekuńcza, wrażliwa na ludzką krzywdę oraz pobożna. Na chrzcie nadano jej imię Helena. Powołanie poczuła już w 7 roku życia, lecz nie otrzymała zgody rodziców na wstąpienie do klasztoru. Od tamtej pory próbowała w sobie zagłuszyć poczucie misji zakonnej.

W 1914 roku dziewczynka przystąpiła do I Komunii Świętej. Było to dla niej ogromnym przeżyciem. Jej rodzice zmagali się przez cały czas z coraz większą biedą, dlatego Kowalska swoją edukację zakończyła na trzech klasach szkoły podstawowej. Zaraz potem, aby pomóc krewnym i zarobić na swoje utrzymanie najęła się jako pomoc domowa w trzech zamożnych gospodarstwach. Faustynie nie udało się jednak stłumić w sobie głosu Boga i po ukończeniu 20 lat podjęła ostateczną decyzję wstąpienia do zakonu. W 1924 roku po doznanej wizji od cierpiącego Jezusa wyjechała bez wiedzy rodziców do Warszawy. Tam pracowała u Aldony i Samuela Lipszyców. Przez około rok dojeżdżała w poszukiwaniu klasztoru, który zechciałby ja przyjąć. Po wielu staraniach i odmowach w sierpniu 1925 roku została przyjęta warunkowo do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, lecz najpierw musiała uzbierać posag. Podczas trwania postulatu pracowała na kuchni, w ogrodzie oraz była furtianką. Pierwszy okres zakonny spędziła w Skolimowie, zaś pod koniec wstępnego etapu przeniosła się pod Kraków.

W kwietniu 1926 roku rozpoczęła nowicjat. Na obłóczynach dostała czarno-biały habit i przyjęła imię Maria Faustyna. Dwa lata później złożyła pierwsze śluby zakonne. Na uroczystości pojawili się również rodzice. Mniszka mieszkała w Wilnie i w Warszawie. W wieku 25 lat wyjechała do Płocka, gdzie przez dwa lata pracowała w tamtejszej piekarni. Przez kolejne dwa lata wyjeżdżała na prace do Kiekrza i Białej. Pod koniec 1931 roku mistyczka rozpoczęła III probację. Pierwszego maja 1933 złożyła śluby wieczyste w Krakowie. Niedługo potem wyjechała do Wilna i mieszkała tam przez około trzy lata zajmując się przyklasztornym ogrodem.

Na wiosnę 1936 roku Faustyna została przeniesiona do Derd.
Stygmatyczka była niezwykle pobożną, gorliwą, pracowitą i cichą osobą. Nie lubiła się obnosić ze swą bogatą duchowością. Cierpliwie i pokornie spełniała wszystkie swoje obowiązki. Była także bardzo życzliwa i radosna. Każdego traktowała z taką samą bezinteresowną miłością.

Doznała ona wielu bardzo silnych objawień dotyczących losów świata i Polski oraz jej zgromadzenia. Z polecenia jednego ze swoich spowiedników księdza Michała Sopoćki zaczęła spisywać wszystkie wizje w swoim dzienniczku. 22 lutego 1931 roku w Płockim sanktuarium doznała pierwszego widzenia Jezusa Miłosiernego. Zbawiciel polecił Faustynie namalowanie obrazu z podpisem "Jezu, ufam Tobie". Następne objawienie dotyczyło ustanowienia Święta Miłosierdzia Bożego, obchodzonego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. W 1932 roku otrzymała pierwsze potwierdzenie nadprzyrodzonego pochodzenia przekazów.

W 1934 roku malarz Eugeniusz Kazimirowski przy konsultacjach ze świętą namalował Chrystusa Miłosiernego. Rok później obraz wisiał w kaplicy ostrobramskiej z okazji 1900 rocznicy męczeńskiej śmierci Chrystusa. W maju 1935 zakonnica dostała kolejne polecenie od Jezusa. Tym razem miało powstać zgromadzenie wzorowane na życiu Chrystusa i głoszące ideę boskiego miłosierdzia. W tym samym roku Jezus podyktował jej też koronkę do Miłosierdzia Bożego i kazał odmawiać ją codziennie w godzinie męczeńskiej śmierci syna bożego czyli o 15:00. Każdy kto odmówi tę modlitwę chociaż raz ma doznać łask uświęcających w postaci śmierci w stanie łaski i nawrócenia grzeszników.

Maria Faustyna przechodziła w swoim mistycznym życiu również etapy całkowitej pustki duchowej i opuszczenia przez Boga. Jednak przezwyciężyła wszystkie cierpienia i wytrwale wierzyła w boskie miłosierdzie. 11 maja 1936 roku wizjonerka przeprowadziła się do domu w Krakowie, w którym mieszkała aż do śmierci. Święta chorowała na przewlekłą chorobę płuc i przewodu pokarmowego. Lecz w kwietniu 1937 roku doznała cudownego uzdrowienia, po czym została przeniesiona na kurację do uzdrowiska Rabka-Zdrój. Zakonnica zmarła w wieku 33 lat w pełni zachowując świadomość. Została pochowana w grobowcu na cmentarzu zakonnym w Łagiewnikach. 18 kwietnia 1993 roku została beatyfikowana, zaś 30 kwietnia 2000 roku odbyła się jej kanonizacja. Faustyna Kowalska jest najbardziej znaną polską świętą na świecie. W 1994 roku powstał o niej film biograficzny "Faustyna".