Frederick Forsyth, jeden z najpopularniejszych współczesnych pisarzy brytyjskich, a także z rzadka komentator polityczny, urodził się 25 sierpnia 1938 roku w Ashford (Anglia, Wielka Brytania). Uczył się w Tonbridge School, a następnie uczęszczał na hiszpański Uniwersytet w Granadzie. W wieku 19 lat wstąpił do lotnictwa, zostając jednym z najmłodszych pilotów w dziejach RAF-u, gdzie służył do 1958. Następnie został reporterem i przez trzy i pół roku pracował dla małej gazetki, zanim przeszedł do Reutersa w 1961. W 1965 roku dołączył do BBC, gdzie został asystentem korespondenta zagranicznego, a w 1967 był świadkiem nigeryjskiej wojny domowej. W następnym roku musiał opuścić BBC, ponieważ jego raporty posądzano o stronniczość i fałszowanie faktów, ale powrócił do Nigerii jako wolny strzelec. W 1969 roku wydał swoją pierwszą książkę, opartą na doświadczeniach z Afryki - "The Biafra Story".

Forsyth zdecydował się pisać techniką podobną do dziennikarskiej, co przyniosło mu zdecydowany sukces. W 1971 roku jego pierwsza duża powieść "Dzień Szakala", wariacja na temat zamachu na de Gaulle'a z miejsca stała się światowym bestsellerem i wkrótce doczekała się ekranizacji, a jemu samemu przyniosła Edgar Alan Poe Award za najlepszą książkę. Kolejne dwie powieści - "Akta Odessy" i "Psy wojny" -  potwierdziły jego klasę i również doczekały się ekranizacji.

W 1982 wydał "Czystą robotę", zbiór dziesięciu krótkich opowieści. Za jedną z nich ("W Irlandii nie ma żmij") otrzymał drugą Edgar Allan Poe Award, tym razem za najlepsze opowiadanie. Dwa lata później powstał "Czwarty protokół", opowiadający sensacyjną historię próby zamachu nuklearnego w Wielkiej Brytanii. W 1987 roku została zekranizowana z przyszłym Bondem, Piercem Brosnanem, a sam Forsyth miał w tym skromny udział.

Następne powieści: "Negocjator", "Fałszerz" czy "Pięść Boga", mimo sukcesu wydawniczego nie były już takimi bestsellerami jak jego poprzednie powieści. Jeszcze bardziej nie spodobał się czytelnikom "Upiór Manhattanu", próba prequelu "Upiora z opery", którego Forsyth napisał zirytowany nieco ciągłą sensacyjnością poprzednich pozycji. W 2001 roku wydał "Weterana", kolejny zbiór opowiadań, szybko uzupełniony "Mścicielem".

Największą siłą prozy Forsytha jest drobiazgowość opisów. W "Dniu Szakala" dowiadujemy się ze szczegółami jak można zdobyć angielski paszport, w "Aktach Odessy" mamy szeroki opis technik fałszerstwa, a mechanizmy zamachu stanu w "Psach wojny" są tak sugestywne, że Forsytha posądzano o udział w którymś. Niezwykła sugestywność w połączeniu z kreśleniem bohaterów silnych i zdecydowanych sprawia, że za najlepsze jego utwory uważa się te "młodzieńcze", z lat 70.

W sprawach polityki Forsyth jest zdecydowanym eurosceptykiem, dostał nawet odznaczenie za swoją postawę konserwatywną. Nieczęsto jednak wyraża swoje poglądy.