Pierwsza kobieta dziekan wywodząca się z mniejszości próbuje sprostać zawrotnym wymaganiom i wysokim oczekiwaniom na podupadającym wydziale anglistyki.

Film Almy Har’el wygląda jak wszystko to, z czym chciałoby się poeksperymentować, robiąc dokument, ale zwykle nie ma się odwagi. Na LoveTrue składają się poetyckie ilustracje i perfomatywne inscenizacje z udziałem aktorów i tancerzy, a głos z offu przeplata się tu z lirycznymi tekstami podanymi w formie napisów przypominającymi fragmenty piosenek. Ta mieszanka, uzupełniona hipnotyzującą muzyką Flying Lotus, sprawia, że język kina Har’el wydaje się nie do podrobienia. Poszukując odpowiedzi na pytanie o to, czym jest prawdziwa miłość, reżyserka śledzi historie trzech skomplikowanych relacji. Blake i Joel właśnie rozpoczynają romans, on jest chory, a ona pracuje jako striptizerka. Surfer Willie dowiaduje się, że nie jest biologicznym ojcem swojego syna. A piosenkarka Victory filozofuje na temat wierności i wiary, razem z rodzeństwem występując na ulicach Nowego Jorku w towarzystwie ojca, porzuconego przez żonę. Har’el podważa ideę romantycznej miłości, wywraca ją na nice i bada od podszewki.