Jeden dzień życia Uny, która zmaga się z żalem, skrywając pewną tajemnicę.

Film jest komedią niepowodzeń widzianych oczyma trzech kobiet tworzących zespół muzyczny "The Post Performance Blues Band". Kobiety dają sobie jeszcze jeden rok na zrobienie kariery lub rozwiążą zespół. Utalentowane, ale nie nastolatki, próbują osiągnąć sukces w branży zwariowanej na punkcie młodości i oczekującej od nowych zespołów dojścia szybko na szczyt. Każda z nich zbliża się do 40-stki, znów czuje się jak w (kolejnym) wieku dorastania, podsumowuje swoje artystyczne marzenia, znaczenie przyjaźni i bycie matką. Zespół przeżywa porażkę za porażką, ale widać, że optymistyczne spojrzenie na niepowodzenie jest bliskie reżyserce i zespołowi. Piszą piosenki o wafelkach i kawie, grają przy prawie pustych salach dla garstki zdziwionych słuchaczy. Czy marzenia są mniej ważne, jeśli nie przynoszą sukcesu i finansowej rekompensaty? Może marzyć jest lepiej niż upadać? Film przedstawia odporne na niepowodzenia kobiety, które lubią to, co robią, a prawdziwe siostrzeństwo, które widzimy na ekranie, im w tym pomaga.

Introwertyczny, z pozoru miły nauczyciel angielskiego Parker Sithole, z wielką pasją do dobrej literatury, przybywa do małego miasteczka przy granicy z Zimbabwe. Jako człowiek "o nieposzlakowanej opinii", ma objąć posadę w lokalnej szkole średniej. Już pierwszego dnia w lokalnym barze spotyka olśniewającą młodą kobietę, w której zakochuje się od pierwszego wejrzenia. Nazajutrz dziewczyna wkracza do jego klasy – nowa miłość okazuje się być owocem zakazanym. Tym niemniej Parker nie potrafi pozbyć się obsesji na punkcie ponętnej uczennicy, oczekując odwzajemnienia swoich afektów. Zakazana miłość nauczyciela angielskiego ze studentką to koniec niewinności dla obojga.