Kino polskie na pewno wiele zawdzięcza Pani Irenie Strzałkowskiej. Byłem kilka razy w SF TOR, ale nie wiedziałem czy wpaść tam z goździkami czy rajstopami. Bardzo przebijał stary system. Dziewczyny biegające z herbatkami i kawami, tym bardziej, że ich szefowa Pani Irena wydawała się kobietą nowoczesną, a co więcej, wspierającą ruch feministyczny czy Kongres Kobiet. No ale wiadomo, jak to w życiu, absurd goni absurd. Iść głębiej, pewnie też na śmieciówkach i za marne pensje. Wiele razy też słyszałem o krytycznym stosunku Pani Ireny do instytucji Kościoła, a potem o chrzcinach w Jej rodzinie. No ale wiadomo, najciemniej pod latarnią. I tak można śmieszne anegdotki opowiadać w nieskończoność. Zaraz i tak ceniony krytyk filmowy lub redaktor określi Panią Irenę Strzałkowską jako niesztampową, szaloną czy niepodważalną, a z eufemizmami się nie dyskutuje. Dla Pani Ireny jesteś Kieślowskim, to będziesz szanowany, jesteś panem Krzakiem czy szarą Kobietą (chociaż też na K) nie będziesz. Nie raz rozmawiałem z najbardziej paradoksalnie prawdziwym i też przede wszystkim ludzkim Józkiem Skolimowskim, jak to pięknie być w życiu konsekwentnym. I tego wszystkim ludziom sztuki życzę.